ارزیابی تغییر برخی شاخص های فیزیولوژیک و بیوشیمیایی حاصل از تعامل علف کش تریفلورالین و همزیستی میکوریزی با قارچ Glomus versiforme در گیاه آفتابگردان (رقم لاکومکا)

تاثیر غلظت های مختلف علف کش تریفلورالین بر روی خصوصیات فیزیولوژیک و میزان رشد ریشه و اندام هوایی، محتوای پروتئین کل، پرولین و اسیدهای آمینه آزاد در گیاهان آفتابگردان تلقیح شده با قارچ میکوریز (Glomus versiforme) و گیاهان غیرمیکوریزی در شرایط گلخانه ای مطالعه شد. در این مطالعه، ۶ غلظت متفاوت (صفر، ۵، ۱۰، ۱۵، ۲۰ و ۲۵ ppm) از تریفلورالین استفاده شد. نتایج به دست آمده در گیاهان ۵ هفته ای نشان می دهد که در گیاهان تیمار شده با علف کش، طول ریشه و ساقه، وزن تر و وزن خشک اندام هوایی و ریشه کاهش یافته است، که این کاهش در غلظت های بالای علف کش (۱۵، ۲۰ و ۲۵ ppm) معنی دار است. جلوگیری از رشد در گیاهان میکوریزی نیز مشاهده می شود، ولی نسبت به گیاهان غیرمیکوریزی کمتر است. با افزایش غلظت علف کش محتوای پروتئین کل در ریشه و اندام هوایی کاهش یافته است. ریشه های گیاهان میکوریزی از محتوای پروتئین کمتری در مقایسه با گیاهان غیرمیکوریزی برخوردارند. با افزایش غلظت علف کش، محتوای پرولین و اسید های آمینه آزاد در ریشه و اندام هوایی افزایش یافته است. طبق این نتایج، پیشنهاد می شود که قارچ میکوریزای آربوسکولار می تواند در تحمل سمیت تریفلورالین به گیاه زراعی آفتابگردان کمک کند.

ارزیابی تغییر برخی شاخص های فیزیولوژیک و بیوشیمیایی حاصل از تعامل علف کش تریفلورالین و همزیستی میکوریزی با قارچ Glomus versiforme در گیاه آفتابگردان (رقم لاکومکا) Keywords:

آفتابگردان , اسیدهای آمینه آزاد , پروتئین کل , علف کش تریفلورالین , میکوریز