تبیین مدل یادگیری سازمانی کارکنان بر اساس ارتقای بهره وری و کاهش فرسودگی شغلی (مطالعه موردی: کارکنان دانشگاه پیام نور مرکز تبریز)

سازمان ها برای بقا در محیط پویا و رقابتی امروزی ناگزیر به ایجاد تحول و سازگاری با محیط هستند و تطابق و سازگاری جز از راه یادگیری امکان­پذیر نمی­شود. سازمان ها برای آن­که بتوانند در چنین فضایی به بقای خود ادامه بدهند، رقابت کنند و رشد نمایند، نیاز دارند که بیش از گذشته ظرفیت یادگیری خود را ارتقا دهند. هدف پژوهش حاضر تبیین مدل یادگیری سازمانی کارکنان بر اساس ارتقای بهره­وری و کاهش فرسودگی شغلی کارکنان دانشگاه پیام­نور مرکز تبریز می­باشد. یادگیری سازمانی بر اساس مدل گومز و همکاران (۲۰۰۵)، بهره­وری براساس مدل هرسی و گلداسمیت (۱۹۸۰) و فرسودگی شغلی براساس مدل دیوید گلداد (۱۹۸۹) تعیین شده است. جامعه آماری پژوهش حاضر، کارکنان دانشگاه پیام­نور مرکز تبریز می­باشد. ابزار   جمع­آوری اطلاعات در پژوهش حاضر پرسش نامه می­باشد. آمار توصیفی با استفاده از نرم­افزار SPSS و آزمون فرضیه­های پژوهش و مدل ارائه شده با استفاده از معادلات ساختاری (SEM) با حداقل مربعات جزیی (PLS) مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج حاصل از داده­های جمع­آوری شده از کارکنان دانشگاه پیام­نور مرکز تبریز نشان می­دهد که یادگیری سازمانی بر بهره­وری تاثیر مثبت و معنادار دارد و بر فرسودگی شغلی تاثیر معکوسی و معنادار دارد.

Keywords:

یادگیری سازمانی , بهره وری , فرسودگی شغلی