ضرورت مکان گزینی فضای سبز شهری از دیدگاه مدیریت شهری در راستای توسعه پایدار

امروزه نقش و اهمیت فضاهای باز و سبز و محوطه سازی در محیط زیست و کیفیت زندگی مجتمع های زیستی به طور چشمگیری رو به افزایش است. به همین جهت، در اکثر کشور ها، فضای باز و سبز جزء لاینفک تصمیمات برنامه ریزی کاربری زمین به شمار می آیند. به طور کلی بازدهی فضاهای سبز شهری در سه گروه بازدهی اکولوژیک و محیط زیستی، بازدهی کالبدی – شهرسازی و بازدهی اجتماعی – روانی قابل تقسیم بندی می باشد. در بررسی اثرات روانی – اجتماعی فضای سبز باید گفت که انسان، در هر شرایطی روزانه به چند ساعت فضای ساکت و آرام نیاز دارد. که فضای سبز می تواند این فضا را تامین نماید. همچنین از مهمترین اثرهای فضای سبز در شهر ها، کارکرد زیست محیطی آنهاست که شهر ها را به عنوان محیط زیست جامعه انسانی معنی دار کرده است و با آثار سوء گسترش صنعت و کاربرد نادرست تکنولوژی مقابله کرده، سبب افزایش کیفیت زیستی شهر ها می شود. هدف مقاله حاضر ضرورت مکان گزینی فضای سبز شهری از دیدگاه مدیریت شهری در راستای توسعه پایدار با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج نشان می دهد با رشد جمعیت در دهه اخیر نیاز بیشتری به کاربری فضای سبز در شهرها به ویژه کلانشهرها داریم. با توجه به کاربری زمین و روند تغییرات آن همگام با طرح های توسعه شهری است باید الگویی را ارایه دهیم که در آن حفاظت و حمایت از فضاهای سبز و باز موجود از اولویت و تقدم بیشتری برخوردار باشد. ایجاد فضاهای سبز در نواحی که از کیفیت محیط زیستی پایین تری و تراکم سطح ساخت بالاتری برخوردارند از اهمیت بیشتری برخوردار است. باید برنامه ریزی برای کاربری زمین در راستای آزادسازی زمین شهری و نحوه تخصیص زمین در سیاست های شهری در اولویت افزایش سرانه فضای سبز صورت بپذیرد. یکی از ارکان فضاهای شهری، فضای سبز است که تاثیر بسزایی درکیفیت منظر شهری و روحیات بشر دارد. ایجاد فضای سبز در شهر حس جامعه گرایی و داشتن زندگی مسالمت آمیز را بالا برده واز عوامل موثردر تضمین سلامت روحی و روانی بشر است.

Keywords:

فضای سبز شهری , مدیریت شهری , توسعه پایدار