راهبردشناسی دینی در تحول علوم انسانی

هدف: این نوشتار در صدد است با توجه به تعریف خود از دین و علم دینی، الگویی راهبردی ارائه دهد تا بتوان مجموعه ظرفیتهای دین را برای تحقق هدف مورد نظر؛ یعنی تحول در علوم انسانی به کار گرفت که این مهم در گرو تعریف و نگاه راهبردی به دین و تعامل آن با علم است. روش: روش تحقیق، پردازش و تحلیل داده ها و اطلاعات خامی است که به صورت کتابخانه ای و دیجیتالی گردآوری شده اند. یافته ها: دین بسان برنامه ای جامع و چندوجهی، قادر است ظرفیتها و نیازهای لازم را برای تحول در علوم انسانی تامین کند. راهبردی که دین به منظور تحول در علوم انسانی ترسیم می کند، از دو حیث بینشی و روشی، قابل تامل و اجراست. دین از حیث بینشی، با ارائه اندیشه های کلان و بنیادین و گزاره ها و فرضیه های صادق علمی و از حیث روشی نیز با تقویت منابع شناخت و معرفت در تولید و پردازش علوم انسانی و ارائه اصول و راهکارهای موثر در روند تعلیم و تعلم، قادر است افق نوینی از جایگاه علوم انسانی و کارکردهای آن را فراروی بشریت قرار دهد. نتیجه گیری: به باور نویسنده، بدون کاربست آموزه های دینی، دستیابی به نظام جامع علوم انسانی و ایجاد تحول در آن، امری بعید به نظر می رسد. به نظر می رسد دست نیاز علوم انسانی در هیچ برهه ای از زمان بیش از امروز به سوی آموزه های دینی بلند نبوده است.

Keywords:

راهبردشناسی دینی , علوم انسانی , تحول , اندیشه های راهبردی , روشهای راهبردی