بررسی میزان اثربخشی روش آموزش الفبای فارسی بر یادگیری دانش آموزان عقب مانده ذهنی با استفاده از علائم و محرک های خارجی (جایگاه سازی همراه با آوا)

تحقیق حاضر به بررسی اثربخشی روش آموزش الفبای فارسی (جایگاه سازی همراه با آوا) بر یادگیری دانش آموزان کم توان ذهنی پرداخته است. هدف اصلی این پژوهش اندازه گیری تاثیر علائم و محرک های خارجی بر یادگیری است (که به صورت نماد و نشانه به دانش آموزان نشان داده می شود) و اینکه چه میزان یادآوری مطالب آموختنی را افزایش می دهد و چه اندازه بر مدت زمان نگهداری داده ها در حافظه اثر می گذارد. این تحقیق در موقعیت واقعی، دو گروه کنترل و آزمایش را مورد مطالعه قرار داده و سعی داشته تا از دو روش تدریس، روش برتر را مشخص نماید. جامعه آماری مورد نظر ۷۰ نفر از دانش آموزان استثنایی دختر شهر کرمان بوده اند که با استفاده از نمونه گیری تصادفی، یک نمونه به حجم ۳۰ نفر انتخاب شده و به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شده اند سپس حروف الفبا با روش متداول به گروه کنترل و روش جایگاه سازی همراه با آوا، به گروه آزمایش آموزش داده شد و سپس از آن ها پس آزمون به عمل آمد، داده های به دست آمده از پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از آمار توصیفی و همچنین از طریق آزمون T و ضریب همبستگی پیرسون و اسپیرمن مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. در این پژوهش هر چهار فرضیه، تحقیق تایید شد. استفاده از راهبرد مرور ذهنی، سازمان دهی، به کارگیری علائم به عنوان محرک های فراخوان و آموزش ریتمیک و آهنگین در روش مورد مطالعه موجب گردیده است تا نه تنها یادآوری مواد نزد فراگیر ساده تر باشد بلکه مدت زمان نگهداری این اطلاعات را هم در حافظه افزایش دهد. این نتیجه دانش آموز را قادر می سازد تا حروف آموخته شده را با یکدیگر ترکیب نموده و کلمات بیشتری را به وجود آورد و در خواندن و نوشتن مهارت کافی کسب نماید.

Keywords:

آموزش , یادگیری , الفبای فارسی , جایگاه سازی همراه با آوا , دانش آموزان عقب مانده ذهنی