ارزیابی ژئوسایت های ریلی به منظور توسعه پایدار ژئوتوریسم در مناطق صعب العبور (مطالعه موردی: مسیر ایستگاه های راه آهن دورود تا تنگ هفت)

حمل و نقل مهم ترین بخش از صنعت گردشگری و به ویژه زمین گردشگری است. وسایل نقلیه و مسیر های آن خواه هوایی، دریایی و زمینی، می توانند یک جاذبه توریستی و ژئوتوریستی محسوب شوند. عبور از مسیر هایی که منابع طبیعتی بکر و غنی گردشگری دارند یکی از این کشش هاست. در این میان قطار، به اذعان محققان به دلایلی چون آلودگی زیست محیطی کمتر، ایمنی بیشتر، هزینه و استهلاک پایین تر نسبت به حمل و نقل جاده ای، به منظور توسعه پایدار گردشگری می تواند مورد استفاده قرار بگیرد. با توجه به ثبت راه آهن ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو و عبور خط آهن شمال – جنوب کشور، از مناطق با تنوع های بالای زمین شناختی استان لرستان، ژئوسایت های صعب العبور مستقر در اطراف مسیر راه آهن ایستگاه های دورود تا تنگ هفت به منظور کمک به توسعه پایدار ژئوتوریسم ریلی در این استان با استفاده از روش ارزیابی بریل ها ( ۲۰۱۶ ) از نظر علمی، گردشگری، آموزشی و ریسک تخریب، مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که ژئوسایت های غار وقت و ساعت از نظر علمی ( ۲۹۰ ) و آبشار بیشه از نظر گردشگری ( ۳۵۰ ) و آموزشی ( ۲۹۵ )بیشتر ارزش ها را به خود اختصاص دادند و همچنین ژئوسایت های سنگ دو فاقونه و بیشه به ترتیب بیشترین خطر تخریب را دارا می باشند.

Keywords:

توسعه گردشگری , حمل و نقل ریلی , حفاظت زمین شناختی , میراث زمین شناختی