بررسی خودپنداره و درماندگی آموخته شده و انگیزه پیشرفت و رابطه میان آنها در دانشجویان دانشگاه اسلامشهر

پژوهش حاضر با هدف بررسی خودپنداره ضعیف و درماندگی آموخته شده و انگیزه پیشرفت دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامشهر بوده است. این پژوهش از نوع توصیفی همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانشجویان مقطع کارشناسی رشته روانشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر میباشد که ۳۱۱۳ نفر اعلام شده است. طبق جدول مورگان، حجم نمونه ۳۴۲ نفر تعیین گردید. روش نمونه گیری به صورت تصادفی ساده استفاده شده است. به منظور سنجش متغیر های استفاده شده در پژوهش از سه پرسشنامه انگیزه پیشرفت هرمنس ، پرسشنامه خودپنداره راجرز و پرسشنامه درماندگی آموخته شده کوینلس و نیلسون استفاده گردید. برای آزمون رابطه بین متغیر ها از روش همبستگی استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که دانشجوها درماندگی آموخته شده متوسط، خودپنداره نسبتا ضعیف و منفی و انگیزه پیشرفت متوسط داشتند. میان درماندگی آموخته شده و خودپنداره و انگیزه پیشرفت رابطه معناداری وجود نداشت و همچنین نشان داد که جنسیت افراد در میزان درماندگی آموختهشده، خودپنداره و انگیزه پیشرفت تاثیری نداشته و نتایج میانگین نمرات پرسشنامه های خانم ها با آقایان تقریبا برابر بود.

Keywords:

انگیزه پیشرفت , خودپنداره , پیشرفت تحصیلی , خودکمبینی , درماندگی آموخته شده