روان کاوی شخصیت ابن فارض با تکیه بر انگاره انسان کامل

مضامین مشترک در ادبیات مللی که، هیچ گونه ارتباطی بین آن ها وجود نداشته، محصول لایه ای از روان، به نام «ناخودآگاه جمعی» است. محتوای این سطح از ذهن، در قالب نمادهای مختلف که یونگ با عنوان «کهن الگو» از آن یاد کرده، بروز می یابد. ازآنجاکه شعر عرفانی نیز، دستاورد مکاشفه و الهام شاعر از «ناخودآگاه جمعی» است، انگاره های کهن الگویی زیادی در آن می توان یافت. یکی از آن ها، انگاره «انسان کامل» است که در شعر عرفانی ابن فارض کاربرد فراوانی دارد. پژوهش کنونی می کوشد با روش توصیفی تحلیلی، و با مراجعه به کتاب های مختلف روان شناسی، شخصیت ابن فارض را با محوریت این سرنمون و بر اساس مکتب روان شناختی تحلیلی یونگ، نقد روان کاوانه نماید. این انگاره، روزنه ای است برای نفوذ به روان ابن فارض و ارزیابی شخصیتش. او در نتیجه درونی سازی ارزش های این «کهن الگو» و گذر از آسیب های ناشی از «همانندسازی» و «تورم روانی»، توانسته بعد از فرایند «فردیت»، به مرتبه «خود» برسد.

Keywords:

نقد یونگی , ناخودآگاه جمعی , شعر عرفانی , انسان کامل , ابن فارض