روا بودن گونه های قرائت در نماز

یکی از افعال واجب نماز، قرائت است و فقیهان درگذر زمان این موضوع را در بوته پژوهش نهاده اند. ازجمله مسائلی که در این باب رخ می نماید این است که آیا می توان در نماز انواع گوناگون قرائت را به کار برد؟ ازآنجاکه خواستگاه پیدایش و گسترش اختلاف قرائت را باید در دوران بعد از رسالت به تماشا نشست، پس می توان بر این ایده تاکید داشت که تواتر قرائت ها ایده ای ناصواب است. گرچه عالمان پرشماری از اهل سنت و اندکی از شیعه بر اثبات تواتر پافشاری دارند؛ اما مشهور فقیهان شیعی این تواتر را قبول ندارند. ازاین رو اثبات روا بودن انواع قرائت در نماز همچنان نیازمند دلیل است؛ زیرا اشتغال به تکلیف نماز، یقینی است و راه دست یابی به فراغ ذمه تنها با کاربرد قرائتی یقینی یا تکرار نماز هموار است. دیدگاه روا بودن قرائت های گوناگون (دیدگاه منتخب) به روایات معتبری که شیعیان را بر قرائت عامه مردم تشویق می کنند، استناد می یابد. حال می توان به این نتیجه دست یافت که نارسائی دیدگاه تواتر قرائت ها، راه هرگونه استناد به آن را مسدود می سازد؛ اما راه استناد به روایات (که معذریت آن ها تمام است) همچنان هموار است. روش این نوشتار توصیفی تحلیلی و کتابخانه ای است.  

Keywords:

واژگان کلیدی: گونه های قرائت , اختلاف قرائت در نماز , تواتر قرائات , اعتبار و حجیت قرائت ها , قرائت حفص از عاصم , قرائت عامه مردم