بررسی نقش واسطه گری سبک های یادگیری در رابطه بین ویژگی های شخصیتی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دبیرستانی

  هدف این پژوهش تعیین نقش واسطه گری سبک های یادگیری بین ویژگی های شخصیتی و پیشرفت تحصیلی است. نمونه ای مشتمل بر ۴۰۳ نفر (۲۰۴ پسر و ۱۹۹ دختر) از دانش آموزان دبیرستانی شهر جیرفت، به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب، و به عنوان مشارکت کنندگان در پژوهش مورد بررسی قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه پنج عامل بزرگ شخصیت، و سبک های یادگیری کلب بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل مسیر استفاده شد. نتایج نشان داد که بازبودن در تجربه علاوه بر اثر مستقیم و مثبت بر پیشرفت تحصیلی، به واسطه شیوه یادگیری مفهوم سازی انتزاعی نیز اثر مثبتی بر پیشرفت تحصیلی دارد. وظیفه مداری به واسطه مفهوم سازی انتزاعی و برون گرایی به واسطه شیوه یادگیری آزمایشگری فعال، به صورت مثبتی پیشرفت تحصیلی را پیش بینی می کنند. ضرورت در نظر گرفتن متغیرهای واسطه ای؛ بررسی الگوی روابط بین متغیرهای پژوهش در گروه های سنی، رشته های تحصیلی، و خرده فرهنگ های مختلف به تفکیک جنسیت؛ پیشنهاد اصلاح الگوهای آموزشی در جهت متناسب سازی آموزش با سبک های یادگیری و آگاه ساختن دانش آموزان از سبک های یادگیری خود از مهم ترین کاربردها و مضامین مطرح شده در پرتو یافته های پژوهش حاضر بودند.

Keywords:

سبک های یادگیری , پنج عامل شخصیت , پیشرفت تحصیلی , دانش آموزان , تحلیل مسیر