بررسی اثر پلیمرهای محلول در آب بر ویژگی های فیزیکی خاک های با بافت متفاوت در استان همدان

ماده آلی از عوامل بهبود دهنده ساختمان خاک بوده و کمبود آن موجب ناپایداری ساختمان خاک می گردد. در خاک های دارای ماده آلی کم، برای بهبود ساختمان از پلیمرهای مصنوعی می توان استفاده کرد. این پژوهش به منظور بررسی تاثیر پلیمرهای محلول در آب بر ویژگی های فیزیکی خاک های با بافت متفاوت به صورت آزمایش فاکتوریل با طرح کاملا تصادفی در سه تکرار اجرا شد. در این آزمایش پلیمرهای TC۱۰۸، R۷۹۰ و NC۲۱۸ با نسبت های۱:۱۰ ( یک قسمت حجمی پلیمر و ۱۰ قسمت حجمی آب مقطر )، (۱:۳) و (۱:۱) رقیق شده و بر روی نمونه خاک های شن لومی، لومی و لوم رسی سیلتی هواخشک (که از الک ۲ میلی متری عبور داده شده بودند)، پاشیده شد. پس از خشک شدن نمونه ها، برخی ویژگی های فیزیکی خاک های تیمار شده اندازه گیری شد. ویژگی های فیزیکی خاک های تیمار شده با این پلیمرها به میزان قابل توجهی بهبود یافت. پلیمرهای اضافه شده به این خاک ها سبب زیاد شدن ضریب آبگذری اشباع، افزایش پایداری خاکدانه ها در حالت خشک و تر، کاهش رس قابل پراکنش و کاهش چگالی توده خاک گردید. میزان افزایش ضریب آبگذری اشباع و افزایش پایداری خاکدانه ها با افزایش غلظت پلیمرها بیشتر شد. میزان رس قابل پراکنش و چگالی نیز با افزایش غلظت پلیمرها بیشتر کاهش یافت. در بهبود ویژگی های فیزیکی، پلیمرهای R۷۹۰ و TC۱۰۸ موثرتر از پلیمر NC۲۱۸ بودند.

Keywords:

پایداری خاکدانه ها , پلیمرهای محلول در آب , رس قابل پراکنش , ضریب آبگذری اشباع , ویژگی های فیزیکی خاک