ضمانت توسعه پایدار گردشگری شهری با حفاظت بافت های تاریخی (منطقه مورد مطالعه: تهران)

با ظهور مدرنیسم و هجوم فرهنگ های غیربومی و الگوی مصرف جهان پیشرفته به کشور، فرهنگ شهرنشینی جدید در تضاد با فرهنگ سنتی قرار گرفته و فرهنگ نوگرایی و تجددطلبی جایگزین فرهنگ اصیل و سنتی شده است که این امر منجر به بروز بحران بیهویتی در شهرها و به خصوص در میان ساکنان بافت های تاریخی شهرهای کهن ایران شده است. بافتهای فرسوده شهری ، از روند توسعهشهری عقب افتاده اند و بدین منظور سایر شاخصه ها و سرانه های رفاهی آنها از حد استاندارد پایین تر است . در شهر تهران نیز بسیاری از این بافت های فرسوده را می توان دید. این تحقیق با هدف تعیین محورهای گردشگری، مرمت بناها و بافت های قدیمی شهر تهران بهصورت سلسله مراتبی و طی فرایندی هدفمند ارائه شده است. با توجه به موضوع مورد بررسی، از روش توصیفی به بررسی وضع موجودپرداخته و تصویری کلی از قلمرو تحقیق و همچنین منطقه مورد مطالعه ارائه شده است. در روش تحلیلی نیز با تکیه بر مطالعات توصیفی و مشاهدات عینی و و با بررسی نتایج حاصل از پرسشنامه توزیعی میان مدیران، معاونین و کارشناسان ارشد، سازمانها و ادارات مرتبط باگردشگری به اثبات فرضیات تحقیق پرداخته شده است. نتایج پژوهش حاضر می تواند در روند ارزیابی توسعه گردشگری منطقه موردمطالعه - برنامه ریزی، طرح ریزی و اجرا – مورد استفاده قرار گیرد تا پیشینه کارآمدی در دستیابی به گردشگری در فرآیند توسعه پایدار شهری فراهم آید

Keywords:

بافت قدیمی , توسعه پایدار , نوسازی , شهرتهران