مطالعه لرزه خیزی تهران بزرگ و مجاورت آن با استفاده از داده های ثبت شده در شبکه لرزه نگاری شهر تهران

از تاریخ خرداد ۱۳۸۳ تا آذر ۱۳۸۷ فعالیت لرزه ای بسیار کمی در مجاورت گسل های شمال تهران، طالقان، کهریزک و محدوده شهر تهران ثبت شده است. در مقابل، فعالیت لرزه ای در امتداد گسل های مشا، گرمسار، کندوان و گسل های حاشیه جنوبی دریای خزر قابل توجه است. به طور کلی شاهد کاهش فعالیت لرزه­ای در منطقه البرز مرکزی از طول جغرافیایی º۵۱ خاوری به سمت باختر هستیم. دو زمین لرزه در باختر شهر تهران با ژرفاهای ۱۵ و ۱۷ کیلومتر تعیین محل شده اند که یکی از آنها دارای سازوکار کاملا امتدادلغز می باشد. لرزه خیزی قابل توجهی در امتداد گسل مشا بویژه در مجاورت شهرهای دماوند و بومهن و منطقه لواسانات بزرگ ثبت شده است. سازوکارهای محاسبه شده در امتداد این گسل ترکیبی از حرکات امتداد لغز و معکوس را نشان می دهد که بر حرکت فشاری- عبوری گسل مشا با مولفه چیره امتداد لغز چپگرد و ادامه این نوع حرکت تا منطقه لواسانات در جنوب انتهای خاوری گسل شمال تهران دلالت می کند. تعیین محل دقیق تعدادی از وقایع، نشانگر وقوع وقایع در بازه ژرفای ۴ تا ۳۲ کیلومتر است. به طور کلی سازوکارهای تعیین شده در منطقه، ترکیبی از سازوکارهای امتداد لغز و معکوس هستند و به نظر می رسد هرچه از حاشیه جنوبی البرز به سمت شمال ایران مرکزی پیش می رویم سازوکارهای معکوس، بیشتر چیره می شوند که می تواند نشان دهنده جدایش لغزش در حاشیه جنوبی البرز باشد.

Keywords:

شهر تهران , گسل , لرزه خیزی , سازوکار کانونی , جدایش لغزش