ضرورت تامین منابع مالی در راستای احیای بافت فرسوده شهری

یک سوم جمعیت کشور در بافت های فرسوده زندگی می کنند و میزان این بافت ها در کشور بالغ بر ۷۷ هزار هکتار است. هر چند که بافت های فرسوده در مواقع بحران، می توانند حادثه ساز شوند، اما متاسفانه احیا، بهسازی و نوسازی این بافت آنچنان که باید و شاید مورد توجه قرار نگرفته است. عناصر و فضاهای بافت شهری عمری محدود دارند و با گذشت زمان در اثر فرسودگی تدریجی ناشی از آب و هوا و حوادث طبیعی یا تخریب توسط موجودات زنده و به ویژه اقدامات انسانی همیشه نیاز به بهسازی و نوسازی داشته و دارند. از سوی دیگر این بافت ها به سبب قابلیت های خاصی که از جهات مختلف دارند، ضرورت توجه به آنها را مطرح می سازد. اکثر سازنده های مسکن بنا به دلایل مختلف از بازسازی و درگیر کردن خود در احیای بافت های فرسوده خارج شده اند، بنابراین شاید دلیل اصلی این اقدام و عدم موفقیت در احیای بافت فرسوده، مشخص نبودن متولی احیای بافت فرسوده است، چرا که هنوز هم مشخص نیست وزارت راه و شهرسازی یا شهرداری متولی این بخش است. هدف پژوهش حاضر ضرورت تامین منابع مالی در راستای احیای بافت فرسوده شهری با روش توصیفی-تحلیلی با مطالعه اسنادی و کتابخانه ای است. نتایج نشان می دهد برخی از محلات و مناطق شهرهای بزرگ بنا به دلایل متعدد به گونه ای است که با ضوابط و معیارهای شهرسازی و معماری امروز به ویژه در کلان شهرها مغایرت دارد. این بافت به مرور زمان فرسوده تر شده و علاوه بر فرسودگی ابنیه، شبکه تاسیسات شهری آنها نیز فرسوده شده و کارکردهای شهری خود را از دست می دهند. نتایج مختلف نشان می دهد که مهمترین روش های تامین مالی جهت بهسازی و نوسازی بافت فرسوده شهری، شامل اوراق مشارکت، فروش متری، سهامدار پروژه، دریافت تسهیلات از بانک و روش سرمایه گذاری بخش خصوصی است. توجه دولت به نوسازی و بهسازی بافت های فرسوده و تاریخی موضوعی است که اگر مورد توجه دولت قرار بگیرد، می تواند راه مطمئنی برای ایجاد درآمد پایدار شهری باشد. بافت های فرسوده و تاریخی ظرفیت های نهفته در درون شهرها هستند که دولت سال های متوالی نسبت به این ظرفیت ها بی تفاوت بوده است.

Keywords:

تامین منابع مالی , برنامه ریزی , بازآفرینی شهری , ساماندهی , بافت فرسوده شهری