نگاهی دیگر به مبانی روابط خارجی ج.ا. ایران: فرهنگ راهبردی در دهه ۱۳۵۸-۱۳۶۸

چکیده بیان مساله: این مقاله فرهنگ راهبردی ایران را در یکی از مهم­ترین نقاط عطف خود؛ یعنی دهه نخست پس از انقلاب اسلامی به کاوش گذاشته است. نویسندگان، با مبنا قرار دادن نقشه ادراکی امام خمینی (ره) به عنوان مهم ترین تصمیم گیرنده امنیتی و راهبردی کشور در این مقطع، تصویری فراگیر و مبتنی بر روش شناسی علمی از فرهنگ راهبردی کشور طی دوران مذکور ارائه کرده اند. طرح سوال: این مقاله درپی پاسخ دادن به این سوال است که مولفه ها و ویژگی های فرهنگ راهبردی ایران پس از انقلاب چه بوده است؟ یافته های تحقیق: این مقاله نشان می­دهد که به­رغم وجود عناصری چون: قدرت ملی، توان نظامی، روحیه ملی و حمایت مردمی، مولفه­هایی چون: عاملیت الهی، شهادت­طلبی، عدالت و... ویژگی­های خاصی به فرهنگ راهبردی این دوره می­بخشند. در نتیجه، مولفه ها و ویژگی های فرهنگ راهبردی ایران در این دوران، نشان­دهنده وجود یک شیوه متفاوت با روش­های مالوف برای پاسخ دادن به تهدید و دفاع از کشور است و تفاوت این شیوه ملی با سبک ها و فرهنگ های راهبردی موجود، می تواند زمینه شکل­گرفتن یک «نظریه امنیتی ایرانی» در حوزه روابط بین الملل و مطالعات امنیتی باشد. روش و ابزار تحقیق: نویسندگان مقاله با استفاده از روش نقشه برداری ادراکی و تحلیل محتوای ۳۲ سخنرانی امام خمینی(ره)، نقشه ادراکی نگرش راهبردی امام خمینی را به عنوان مبنای تحلیل فرهنگ راهبردی ایران پس از انقلاب ترسیم کرده­اند.

Keywords:

واژه های کلیدی: ایران , فرهنگ راهبردی , راهبرد دفاعی , نقشه ادراکی , امام خمینی(ره)