ارزیابی انتقادی تعامل سازنده در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در سال های ۸۴-۸۸

چکیده موضوع این مقاله، تحلیل ناکامی تحقق تعامل سازنده به عنوان آموزه محوری سند چشم­انداز جمهوری اسلامی ایران در ۱۴۰۴ در سیاست خارجی کشور، طی سال های ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۸ است. پس از بیان مساله تحقیق و اثبات جنبه پرابلماتیک آن، راه حل نظری مساله از طریق مرور نظریه های سطح خرد و کلان تصمیم­گیری واکاوی شد. سپس نظریه تصمیم­گیری اسنایدر در سیاست خارجی به عنوان چارچوب نظری پژوهش برگزیده و در این چارچوب فرضیه پژوهش ارائه شد. پس از عملیاتی کردن مفاهیم فرضیه و جمع آوری داده­ها که به صورت اسنادی و کتابخانه ای انجام شده است، از طریق روش تحلیل روایت، فرضیه پژوهش ارزیابی و داوری شده است. یافته های تحقیق، بیانگر آن است که عوامل عدم تحقق تعامل سازنده مندرج در سند چشم انداز جمهوری اسلامی ایران در ۱۴۰۴ در سطح کنشگر کلیدی (رئیس جمهور) و در قالب مولفه­های سه­گانه توانایی، ارتباطات و اطلاعات، انگیزه وی قابل شناسایی است.

Keywords:

واژه های کلیدی: سند چشم انداز , تعامل سازنده , تصمیم گیری , توانایی , ارتباطات و اطلاعات , انگیزه