بررسی تاثیر عناصر آهن و منگنز درمراحل مختلف رشد برروی بیوماس و درصد پوکی در آفتابگردان

آفتابگردان یکی از دانه های روغنی مهم درایران است و به دلیل برخورداری از مقادیر زیادی از اسیدهای چرب غیراشباع نقش مهمی را در تعادل چربیه های جیره انسانی و کاهش مقدار کلسترول خون دارد به منظور بررسی اثر محلول پاشی سولفات منگنز و سولفات آهن در سه مرحله مختلف رشد برروی بیوماس و درصد پوکی درهیبرید آلستار آفتابگردان آزمایشی بصورت فاکتوریل و برپایه طرح بلوکهای کامل تصادفی به سه تکرار انجام شد موارد مورد آزمون شامل عناصر ریزمغذی در سه سطح شامل a0: عدم مصرف کود ریزمغذی یا شاهد a1: سولفات منگنز و a2:سولفات آهن و زمان و مراحل محلول پاشی این عناصر در سه سطح b1: مرحله 8-6 برگی b2: مرحله 14-12 برگی و b3:مرحله ظهور غنچه بود بدین ترتیب هرت کرار شامل 9 واحد آزمایشی بود درانتهای فصل و پس از برداشت صفات بیوماس و درصد پوکی اندازه گیری شدند. نتایج آزمایش نشان داد محلول پاشی سولفات منگنز بیوماس را نسبت به سولفات آهن و تیمار شاهد به ترتیب 20/6 و 22/66% افزایش داد. کمترین درصد پوکی متعلق به سولفات منگنز و بالاترین آن مربوط به تیمار شاهد بود.

Keywords:

بیوماس , درصد پوکی , سولفات آهن , سولفات منگنز و محلول پاشی