اثربخشی آموزش مهارتهای زندگی بر سلامت روانی و سازگاری اجتماعی همسران جانبازان

هدف این پژوهش، بررسی اثر آموزش مهارتهای زندگی بر سلامت روانی و سازگاری اجتماعی همسران جانباز استان کرمانشاه است. روش پژوهش نیمه تجربی است که بر اساس آن، طرح پیش­آزمون و پس­آزمون  تک­گروهی انتخاب شد. به­منظور بررسی فرضیه­ها، ۱۲۰ نفر از همسران جانبازان با توجه به درصد جانبازی به سه گروه تقسیم شدند: گروه ۴۹- ۲۵ درصد، ۶۹-۵۰ درصد و ۷۰ درصد و بالاتر که به صورت تصادفی طبقه­ای از بین همسران جانبازان شهرستانهای استان کرمانشاه انتخاب شدند. تمامی آزمودنیها قبل از وارد کردن متغیر مستقل (آموزش مهارتهای زندگی) ابتدا از طریق پیش­آزمون با مقیاسهای آزمون GHQ۲۸ و سازگاری اجتماعی بل مورد سنجش واقع شدند؛ سپس بعد از پایان جلسات آموزش مهارتهای زندگی با همان ابزار در پس­آزمون مورد ارزیابی دوباره قرار گرفتند. نتایج میانگین نمره­های آزمودنیها در پیش­آزمون و پس­آزمون از طریق آزمون t  وابسته مقایسه شد. نتایج نشان داد که همسران جانبازانی که در کارگاه­های آموزش مهارتهای زندگی شرکت کرده­اند از لحاظ آماری در متغیرهای سلامت روانی و سازگاری اجتماعی تفاوت معناداری را نشان داده­اند. آموزش مهارتهای زندگی به عنوان عاملی مهم در رشد و ارتقای  عوامل سازگاری اجتماعی و بهداشت و سلامت روانی مطرح است. با آموزش  مهارتهای زندگی می توان به رشد مهارتهای روانی، اجتماعی همسران جانبازان کمک کرد.

Keywords:

آموزش مهارتهای زندگی , همسران جانبازان , سلامت روانی , سازگاری اجتماعی همسران جانبازان