بازشناسی الگوهای مدارس بومی در طراحی مدارس روستایی سیستان و بلوچستان

با نظر به تاثیرات اقلیم بر معماری بخصوص با وجود تنوع اقلیمی در ایران ، ضرورت پژوهش در زمینه معماری اقلیمی کاملا مشهود است. از طرف دیگر امروزه وجود بحران های انرژی و در ادامه ی آن، مشکلات زیست محیطی منجر شده حوزه ی طراحی معماری به عنوان یکی از عوامل موثر در مصرف گرایی انرژی با چالشی سخت روبه رو گردد. در این میان معماری بناهای روستایی را میتوان به عنوان نمونه ی بارزی از بومی مداری، معیارهای پایداری از قبیل حفظ محیط زیست و کاربست عناصر اقلیمی در بنا با نگاه به عناصر شکل دهنده ی معماری بومی از قبیل فرهنگ، اقتصاد، اجتماع و طبیعت دانست.پژوهش حاضر قصد دارد با بازشناخت عناصر ساختاری معماری بومی سیستان و بلوچستان در بحث اقلیم و نحوه استفاده از این عناصر بر مبنای نظریات معماری پایدار دوران معاصر و با استفاده از فناوریهای پیشرفته در سازه و معماری به همراه مصالح نوین به طراحی مدرسه ای هماهنگ با اقلیم منطقه با استفاده از دستاورد های معمای بومی منطقه بپردازد . این پژوهش بر پایه روش تحقیق توصیفی تحلیلی شکل گرفته است .فرضیه این تحقیق بر این پایه است که به نظر میرسد در صورت شناخت و بهره گیری صحیح از الگوها و اصول حاکم بر معماری گذشته از دیدگاه اقلیمی میتوان آن را با معماری روز تلفیق نمود. . نتایج تحقیق با بررسی ابنیه بومی استان نشان می دهد که بافت و ساختمانهای این منطقه بر اساس اقلیم، شکل گرفته اند و استفاده از عواملی نظیر (خارخانه، دورچه، کولک، سورک) در سیستان و عواملی نظیر (احتکن،اتاق بادگیر و بازشوها) در بلوچستان راهکارهای اقلیمی بسیار مناسبی هستند که با استفاده از مصالح محلی، در جهت اصولی به منظور تسهیل شرایط اقلیمی شکل گرفته و با اندک تغییراتی میتوان آنهارا در ساختار معماری معاصر ، در جهت رسیدن به معماری پایدار استفاده نمود.

Keywords:

مدارس روستایی , معماری بومی , الگوهای اقلیمی , پایداری