تاثیر یادگیری مشارکتی بر سازگاری اجتماعی و انطباق پذیری دانش آموزان پایه دوم ابتدایی

دنیای امروز به پرورش افرادی نیازمند است که ضمن حفظ خود و ارزشهای خویش، از قابلیت سازگاری اجتماعی و انطباق پذیری با شرایط برخوردار باشند. پژوهش حاضر با درک ضرورت سنجش رویکردهای نوین آموزشی به بررسی تاثیر یادگیری مشارکتی بر سازگاری اجتماعی وانطباق پذیری دانش آموزان پرداخته است. این پژوهش به روش شبه تجربی و با استفاده از طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه صورت گرفت. جامعه آماری این پژوهش، دانش آموزان دختر پایه دوم ابتدایی شهر کرج در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹است. که ۲۴ نفر از آنها به شیوه نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه هیجانی صفت ساخته ماوورولی و همکاران (۲۰۰۸)و پرسشنامه سازگاری دانش آموزان سینها و سینگ (۱۳۸۰)است. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون تحلیل واریانس و تحلیل کوواریانس و استفاده از نرم افزار SPSS تحلیل گردید. یافته های این پژوهش نشان داد که یادگیری مشارکتی به طور معناداری بر سازگاری اجتماعی تاثیرگذار است اما به علت شرایط آموزش مجازی و عدم حضور فیزیکی دانش آموزان در فعالیت، بر انطباق پذیری دانش آموزان تاثیر ندارد.نتایج نشان داد که میتوان با استفاده از ظرفیت و قابلیتهای یادگیری مشارکتی به ارتقای سازگاری اجتماعی دانش آموزان پرداخت.

Keywords:

یادگیری مشارکتی , سازگاری اجتماعی , انطباق پذیری , دانش آموزان , روش شبه تجربی