دینور از شکل یابی تا اضمحلال: تاملی دیگر در عوامل موثر بر اضمحلال شهرها
Publish place: Iranian Studies، Vol: 2، Issue: 1
Publish Year: 1391
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 137
This Paper With 20 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JISUT-2-1_006
تاریخ نمایه سازی: 2 اسفند 1400
Abstract:
مورخین و جغرافینویسان را به خود معطوف کرده باشد. بقایای این شهر در دشتی وسیع و حاصلخیز در شمال غربی شهرستان صحنه کرمانشاه واقع شده و به جهت قرارگیری در مسیر ارتباطی ایران به بین النهرین، از موقعیت ممتازی برخوردار بوده است. قدیمی ترین آثاری که در بررسی های نگارندگان از بقایای شهر دینور به دست آمده، مربوط به دوره سلوکیان (۶۴–۳۱۲ ق. م) است. دادههای باستانشناختی، ضمن تائید اطلاعات تاریخی، از تداوم حیات این شهر در دوره ساسانیان (۶۵۱ – ۲۲۴ م) و قرون اولیه اسلامی تا پایان عصر تیموریان (۷۷۱ – ۹۱۱ ه. ق) حکایت دارند. موقعیت ممتاز جغرافیایی و قابلیت های محیطی دشت دینور سبب شده تا این شهر، تخریب های مکرر ناشی از جنگ و بلایای طبیعی را پشت سر نهاده و در شکلگیری سلسلههای مقتدر محلی (مانند خاندان حسنویه) نیز به نحو موثری ایفای نقش نماید. در پژوهش حاضر تلاش بر آن است، تا مشخص گردد چگونه شهری با چنان بستر جغرافیایی و تاریخی معتبر، به ناگاه متروک شده است. در راستای حصول به هدف تحقیق، بررسی های روشمند در عرصه محوطه باستانی دینور به انجام رسید. تحلیل دادههای حاصل از بررسی های میدانی، روشن ساخت که این شهر در پی انتخاب کرمانشاه به عنوان مرکز سیاسی غرب کشور، در اوایل حکمرانی صفویان کاملا متروک گردید. بدین ترتیب می توان پذیرفت، که جابهجایی مراکز حاکمیتی نیز می تواند دلیلی بر تداوم حیات شهرها باشد و استمرار وجود آنها، به مقتضیات سیاسی بستگی تام دارد.
Keywords:
Authors
حسن کریمیان
استادیار گروه باستان شناسی دانشگاه تهران
حسین صبری
دانش آموخته کارشناسی ارشد باستان شناسی، دانشگاه تهران
محرم باستانی
دانش آموخته کارشناسی ارشد باستان شناسی، دانشگاه تهران