بررسی رابطه میان مولفه های سنجش حس مکان و پایداری زیست محیطی

امروزه توسعه شهرها بدون توجه به کاهش منابع طبیعی و بحران انرژی پیامدهای جبران ناپذیری را در پی دارد که به موجب آن بخش عمده ای از منابع آیندگان رو به کاهش یا اتمام است و این امر موجب روی آوردن به طراحی پایدار شده است. مقوله پایداری که در جهان امروز بنا به محدودیت ها و مسائل محیطی به شدت مورد توجه قرارگرفته است، درواقع برخورد با نیازهای امروز بدون محدود کردن توانایی نسل های آینده برای رفع نیازهای خود، تعریف شده است. امروزه با بهره گیری از دستاورد های تکنولوژی اگر چه در روند ساخت و ساز کالبد معماری پیشرفت هایی صورت گرفته است ولی در اغلب محیط های معماری فاقد خصوصیات مناسب با کاربری شان می باشند. این ناهماهنگی سبب فقر هویتی مکان هایی که ما در زندگی روزمره خود با آنها روبرو هستیم شده است. این امر موجب کاهش کیفیت زندگی و در نتیجه عدم تعلق و دلبستگی افراد به آن مکان ها می شود. با این اوصاف قرارگاه های امروزی مفاهیم فضا و خصلت خود را از دست داده و فاقد محصوریت و تمرکز می باشند، لذا احیای مکان و ایجاد حس مکان به معنای رهایی از تجرید ها و خودبیگانگی ها و بازگرداندن انسان ها به معانی و سنت ها الزامی می باشد. این مقاله بر آن است که ارتباط بین مولفه های شکل گیری حس مکان و پایداری محیط زیست را دریابد. روش تحقیق از نوع توصیفی-تحلیلی است و گردآوری اطالعات به گونه کتابخانه ای صورت گرفته است. تحلیل ها آشکار ساخت ارتباط معناداری بین مولفه های این دو مفهوم وجود دارد. پوشش گیاهی و سبزینگی، حضور آب در مکان، توجه به نورروز و رنگ و جنس مصالح، تناسبات بصری و مقیاس انسانی و درجه محصوریت، دسترسی و حمل ونقل راحت و آسایش عملکردی و اقلیمی و بصری را می توان به عنوان مولفه های مشترک در هر دو زمینه نام برد.