کاربست اصول نوشهرگرایی در زمینه کاهش اثرات بلندمرتبه سازی (نمونه موردی: حوزه مرکزی شهر مشهد)

در سالیان اخیر بدنبال افزایش جمعیت، کمبود زمین مستعد توسعه، افزایش هزینه های رشد گسترده شهر، صرفه های ناشی از تجمع و منافع اقتصادی، گرایش به بلندمرتبه سازی افزایش یافته است، بلندمرتبه سازی در مقابل مزایای متعددی دارد، در صورت عدم تحلیل اثرات آن بر سایر ابعاد سکونت، آثار نامطلوبی را بدنبال خواهد داشت، در این میان بهره گیری از اصول نوشهرگرایی نقش بسزایی بر کاهش اثرات نامطلوب بلندمرتبه سازی خواهد داشت، لذا هدف کلان پژوهش حاضر، تحلیل اثرات بلندمرتبه سازی بر اصول نوشهرگرایی است که بر مبنای آن استراتژی های دستیابی به اهداف نوشهرگرایی اولویت بندی گردد، بدین منظور حوزه مرکزی شهر مشهد باتوجه به گرایشات شدید به بلندمرتبه سازی و تبعات ناشی از آن در این حوزه، به عنوان نمونه موردی انتخاب گردیده است. در این راستا ابتدا معیارهای بلندمرتبه سازی و اصول نوشهرگرایی شناسایی شده، سپس از تکنیک Topsis-AHP و با بهره گیری از نظرات پنل کارشناسی دلفی، شامل ۲۰ نفر از کارشناسان و مدیران شهری، اصول نوشهرگرایی بر مبنای میزان تاثیرپذیری آن از بلندمرتبه سازی اولویت بندی گردید، نتایج حاصلهبیانگر آن است که افزایش تراکم در بافت با امتیاز ۲۳۷.۰ بالاترین اولویت حوزه مرکزی در زمینه دستیابی به اهداف نوشهرگرایی میباشد، از طرفی حفظ و تقویت فضاهای سبز و باز عمومی با امتیاز ۲۳۷۰۰ و تقویت پیاده مداری با امتیاز ۲۳۰.۰ دیگر اصولی است زمینه ساز کاهش اثرات بلندمرتبه سازی بر کیفیت سکونت خواهد شد. همچنین توسعه گونه های مختلف مسکن با امتیاز ۲۳۰.۰ دارای اولویت تقریبا برابر با تقویت پیاده مداری می باشد که در صورت توجه به اصول مذکور، توسعه متوزان در سطح حوزه مرکزی شهر مشهد را شاهد خواهیم بود.

Keywords:

بلندمرتبه سازی , نوشهرگرایی , حوزه مرکزی شهر مشهد