نسبت خرد جمعی و سازگاری با محیط زیست در شهر هوشمند

در دهه های اخیر، از شهر هوشمند سازگار با محیط زیست بسیار سخن گفته شده است و به موضوعاتی نظیر بازطراحی گرفته تا ایجاد دغدغه در شهروندان برای ایجاد عاداتی نظیر الگوی بهینه مصرف انرژی با صرفه جویی، و پرهیز از دورریز مواد غذایی، آلودگی آب و خاک و هوا پرداخته شده است. هرچند تشریح این اهداف لازم است ولی تجربه چندین ساله نشان داده این رویکرد عملگرایانه، همه جانبه و کافی نبوده است. این تاکیدات گاهی در سطوح بالای مدیریتی هم تکرار شده است ولی اغلب دغدغه های جاری به مسوولان و مردم تاکنون اجازه نداده است تا موضوع محیط زیست بعنوان شالوده اصلی توسعه در نظر بگیرند تا در عمل و تنظیم بودجه و طراحی های پایدار و پیگیریهای بعد اولویتی نصیبش شود. این مقاله در نظر دارد نشان دهد برای به واقعیت پیوستن شهر سازگار با محیط زیست، نیاز به برآوردن حداقلها و الزاماتی هست، طوری که راه حلها در بستر اجتماعی و انسانی شکل بگیرد و با توجه به شاخه های گوناگون دانش بشری و معرفتی به روز رسانی شود. اهداف شهرهای سازگار با محیط زیست، مثل کاهش ردپای کربن، کاهش آلودگی، تغییرکاربری کمتر زمین، کاربری های کارآمد و بازتولید و ماندن در چرخه مصرف و غیره محقق نخواهد شد مگر اینکه در بستر بینارشته ای بین چندین رشته ای دانشگاهی از شاخه های گوناگون علوم انسانی و فنی و پایه بررسی شود.

Keywords:

شهر هوشمند , شهر سازگار با محیط زیست , علوم انسانی , بستر اجتماعی