تولید گاز و قابلیت هضم آزمایشگاهی انواع کربوهیدرات های غیر الیافی و پروتئین قابل تجزیه شکمبه ای

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر منابع مختلف کربوهیدرات های غیرالیافی (نشاسته، ساکارز، پکتین و دکستروز) و پروتئین با قابلیت تجزیه پذیری متفاوت بر تولید گاز و فراسنجه های تخمیری در شرایط آزمایشگاهی انجام شد. کنجاله سویای عمل آوری شده با دمای ۱۶۰ درجه سانتی گراد به مدت ۶۰ دقیقه و کنجاله سویای بدون عمل آوری به ترتیب به عنوان سطوح پایین و بالا پروتئین تجزیه پذیر شکمبه ای انتخاب شدند. دو آزمایش تولید گاز و کشت بسته در قالب طرح فاکتوریل (۴×۲) با چهار نوع کربوهیدرات غیرالیافی (نشاسته، ساکارز، پکتین و دکستروز) و دو سطح پروتئین تجزیه پذیر انجام شد. نتایج نشان داد که در سطح پروتئین تجزیه پذیر پایین، ساکارز بالاترین مقادیر پتانسیل تولید گاز، نرخ تولید گاز، انرژی قابل متابولیسم، انرژی خالص و غلظت اسیدهای چرب کوتاه زنجیر را در مقایسه با سایر منابع قندی داشت. بالاترین و پایین ترین غلظت نیتروژن آمونیاکی در بین تیمارهای آزمایشی به ترتیب مربوط به تیمارهای نشاسته همراه با پروتئین تجزیه پذیر بالا و پروتئین تجزیه پذیر پایین بود. در بین تیمارهای دارای منبع پروتئینی با قابلیت تجزیه پذیری پایین، تیمار پکتین بالاترین مقدار تولید توده میکروبی و در بین تیمارهای دارای منبع پروتئینی با قابلیت تجزیه پذیری بالا، تیمار نشاسته بالاترین مقدار تولید توده میکروبی و عامل تفکیک را داشت. نتایج این مطالعه نشان داد هنگامی که سطح پروتئین تجزیه پذیر خوراک پایین است ساکارز عملکرد بهتری از نظر پارامترهای تخمیری دارد، در حالیکه هنگام استفاده از پروتئین تجزیه پذیر بالا تفاوت معنی داری بین کربوهیدرات های مختلف مشاهده نشد. به نظر می رسد این اثرات متقابل باید در تنظیم جیره ها مورد توجه قرار گیرد.

Keywords:

پروتئین تجزیه پذیر , تولید گاز , قابلیت هضم , کربوهیدرات غیرفیبری