نقش جاذب رطوبت آکواسورس در بهره وری مصرف آب گیاه نعناع فلفلی

محدودیت منابع آب شیرین در ایران به­صورت یک معضل جدی در آمده به­طوری­که، به­کارگیری فنون پیشرفته مانند کاربرد پلیمرهای جاذب رطوبت برای بهبود بهره­وری مصرف آب اهمیت به­سزایی دارد. هدف از تحقیق حاضر ارزیابی اثر کاربرد هیدروژل آکواسورس بر عملکرد، اجزای عملکرد و بهره­وری مصرف آب گیاه نعناع­فلفلی و سنجش کارآیی این پلیمر در پایان یک دوره کشت می­باشد. آکواسورس نسل جدیدی از پلیمرهای هیدروژل بر پایه پتاسیم بوده که زیست­تجزیه­پذیر و فاقد ترکیبات آکریل­آمید است. به این منظور آزمایش­هایی به­صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی انجام شد، که فاکتور اول چهار سطح کاربرد آکواسورس (صفر، نیم، یک و دو درصد وزنی پلیمر/خاک) و فاکتور دوم سه دور آبیاری (دو، چهار و شش روز) بود. نتایج نشان داد که کاربرد دو ­درصد وزنی آکواسورس در دورهای آبیاری دو، چهار و شش روز سبب بیشترین کاهش در مقدار آب مصرفی به­ترتیب به­میزان ۶۵، ۳۶ و ۳۲­درصد نسبت به تیمار شاهد شد. از طرفی بیشترین افزایش بهره­وری مصرف آب با کاربرد نیم درصد وزنی آکواسورس به­دست­ آمد، به­طوری­که در دورهای آبیاری دو، چهار و شش روز به­ترتیب افزایش بهره­وری مصرف آب به میزان ۱/۱، ۱۶/۱ و ۱۷/۱ برابر نسبت به شاهد حاصل شد. افزایش سطح کاربرد هیدروژل به ۲­درصد وزنی علی­رغم کاهش میزان آب مصرفی به­علت ایجاد شرایط نامطلوب برای رشد گیاه، کاهش بهره­وری مصرف را به همراه داشت. ارزیابی عملکرد آکواسورس در پایان دوره کشت نشان داد که این پلیمر تا حد زیادی قادر به حفظ عملکرد بوده و قابلیت استفاده در کشت­های متوالی را دارد.

Keywords:

پلیمر جاذب رطوبت , رطوبت قابل استفاده گیاه , عملکرد , اجزای عملکرد