تاثیر طرد اجتماعی بر تنزیل زمانی: ترجیح سیلی نقد به حلوای نسیه

نیاز به تعلق از اساسیترین نیازهای روانی بشر است. طرد، تجربه تروماتیکی است که نیاز به تعلق را به خطر می اندازد و سبب بروز پاسخهای متنوعی در سطوح هیجانی، شناختی و رفتاری میشود. از آنجا که تصمیم گیری یکی از توانایی های شناختی است که پس از تجربه ی طرد تحت تاثیر قرار میگیرد، ما حدس میزنیم که نرخ تنزیل زمانی متعاقب طرد افزایش پیدا کند. تنزیلزمانی، سازوکاری شناختی و از عوامل زیربنایی تصمیم گیری است که امکان مقایسه و ارزش گذاری بین منابع فوری، و منابعی که با تاخیر آزاد میشوند را فراهم میکند. برای بررسی فرضیه پژوهش، نمونه ای ۴۴ نفری از افراد ایرانی بین ۱۷ تا ۳۵ سال مورد مطالعه قرار گرفت. با استفاده از مداخله انزوا در آینده، نیمی از شرکت کنندگان در معرض مداخله طرد، و مابقی در معرض مداخله تعلق قرار گرفتند سپس سه تکلیف کامپیوتری تنزیل زمانی، ریسکپذیری و ادراکزمان انجام دادند. نرخ تنزیل زمانی با روش رگرسیون غیرخطی تخمین زده شد. نتایج آزمون امان - ویتنی نشان داد نفرات گروه طرد به شکل معناداری پاداش های آتی را با شدت بیشتری تنزیل کرده اند (p ،۴۲۸ = U= ۰۰۰۰۰). تحلیل متغیر میانجی با روش بوت استرپ ناپارامتری نشان داد که تفاوت میان گروههای طرد و تعلق متاثر از ادراک زمان .. = p ([۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۱] CI۶۷۵,۹۵٪ و یا ریسک پذیری ( ۱۴٫۰۰۰۰۰۰۰۰CI = .. ۲۸۷ ,۹۵% p) نیست.

Keywords:

طرد اجتماعی , تنزیل زمانی , تکانشگری , ریسک پذیری , ادراک زمان