اثر تمرینات تناوبی با شدت بالا و متوسط بر TFAM و NRF-۱ عضله اسکلتی در رت های نر دیابتی نوع دو

زمینه و هدف: بخوبی مشخص شده است که عامل نسخه برداری A میتوکندری (TFAM) و عامل تنفسی هسته ای-۱ (NRF-۱) تنطیم کننده های کلیدی بایوژنز میتوکندری و فسفوریلاسیون اکسیداتیو هستند. این مطالعه اثر ۱۲ هفته تمرینات تناوبی با شدت بالا (HIIT) و متوسط  (MIIT)  را بر مولکول های تنظیمی بایوژنز میتوکندری (TFAM و NRF-۱) عضله اسکلتی رت های نر دیابتی نوع دو بررسی کرد. روش تحقیق: تعداد ۴۰ سر رت نر (سن: ۸ هفته، وزن: ۲۰±۱۸۰ گرم) به دو گروه رژیم غذای پر چرب (HFD) شامل ۳۲ سر و رژیم غذای استاندارد (C) شامل ۸ سر تقسیم شدند. پس از القاء دیابت نوع دو از طریق استروپتوزوتوسین در رت های چاق، ۸ سر رت دیابتی (D) و ۸ سر رت گروه C کشته شدند و ۲۴ سر رت باقیمانده به طور تصادفی به سه گروه کنترل دیابتی  (DC)، گروهMIIT ، و گروه HIIT  تقسیم گردیدند. برنامه MIIT شامل ۱۳ وهله فعالیت ۴ دقیقه ای با شدت ۷۰-۶۵ درصد VO۲max و برنامه HIIT شامل اجرای ۱۰ وهله فعالیت ۴ دقیقه ای با شدت ۹۰-۸۵ درصد VO۲max  با دوره های استراحتی  فعال دو دقیقه ای بودند که به مدت ۱۲ هفته با تکرار ۵ جلسه در هفته، به اجرا در آمدند. از روش وسترن بلات برای اندازه گیری مقادیر پروتئین های TFAM و NRF۱ و از آزمون های پارامتریک و ناپارامتریک برای تحلیل داده ها در سطح معنی داری ۰۵/۰≥p استفاده شد. یافته ها: سطوح پروتئینی TFAM و NRF۱ پس از القاء دیابت نسبت به گروه C به طور معنی داری کاهش یافت (۰۱/۰>p). هر دو برنامه HIIT و MIIT منجر به افزایش غیر معنی دار سطوح پروتئینی NRF-۱ نسبت به گروه DC شدند (۰۵/۰بایوژنز میتوکندری ندارند؛ با این وجود بررسی های بیشتر در این زمینه ضروری است.

Keywords:

دیابت نوع دو , شدت تمرین ورزشی , بایوژنز میتوکندری , تنفس میتوکندری