نقش شوراها درحکمرانی شهری و حکومت های محلی در مدیریت شهری

توسعه ناهمگون و نامتوازن از مسایل اساسی توسعه در جهان امروز محسوب می شود که به سیطره بخش سخت افزاری (عقلانیت ابزاری) بر بخش نرم افزاری (عقلانیت تفاهمی) در حیات اجتماعی منجر شده است.در ایران هم تجربه بیش از ۷۰ سال برنامه ریزی توسعه نشان می دهد که توسعه اقتصادی یعنی تاکید بر ابعاد مادی و سخت افزاری بیش از توسعه فرهنگی و اجتماعی مورد توجه قرار گرفته است. مدیریت شهری هم تحت تاثیر ابعاد سخت افزاری توسعه در ایران تاکنون آن چنان که باید نتوانسته به عنوان یک نهاد عمومی، تعامل و پیوند خود را با گروه ها و اقشار اجتماعی و شهرنشینان مستحکم کرده و در راستای انتظارات، نیازها و توانمندسازی شهروندان و بهینه سازی زیست شهری اقدامات و فعالیت های خود را اثربخش ساخته و کارآمدی خود را به ظهور برساند. تجربه چندین دهه رشد و گسترش شهری و برنامه ریزی و اقدامات و عملکرد مدیریت شهری حکایت از تسلط نگاه سخت افزاری و مکانیکی بر نگاه نرم افزاری و ارگانیکی و غلبه ساختارسیستم نهاد بر ساختار مردم نهاد در مجموعه اداره شهر دارد. این تسلط، غلبه ابعاد و مسایل فیزیکی و اقتصادی و در حاشیه قرار گرفتن ابعاد و مسایل فرهنگی و اجتماعی را در مدیریت شهری و شهرداری در پی داشته است. رشد و سیطره بیگانگی شهری، افول کیفیت زندگی در وجوه فرهنگی و اجتماعی، تعمیق احساس محرومیت نسبی، گسترش فشارهای روحی و روانی بر شهرنشینان، ازدیاد انواع ناهنجاری های رفتاری و اخلاقی، کاهش سرمایه اجتماعی و اعتماد بین فردی و جمعی، ضعف وفاق و همبستگی اجتماعی، گسترش آسیب های اجتماعی، افزایش ترافیک، اتلاف وقت، گسترش آلودگی ها و نابسامانی های زیست محیطی، افزایش بی رویه مصرف انرژی، رشد اغتشاش بصری و پریشان حالی سیمای شهری، از پیامدهای حاصل از رشد ابعاد سخت افزاری و کالبدی و کم بها دادن به ابعاد فرهنگی و اجتماعی توسعه در جامعه شهری بوده است.

Keywords:

حکمرانی شهری , حکومت های محلی , شوراها , مدیریت شهری.