اثر هسپرتین بر سطح سرمی آنزیم های آسپارتات و آلانین آمینو ترانسفراز و سطح کبدی و قلبی مالون دی آلدئید در موش صحرایی دیابتی

مقدمه و هدف: دیابت قندی با افزایش میزان مالون دی آلدئید به­عنوان شاخص استرس اکسیداتیو و افزایش سطح سرمی آنزیم های بافتی نظیر آسپارتات وآلانین آمینوترانسفراز ناشر از آسیب بافتی مشخص می­شود. با توجه به اثر ضددیابتی هسپرتین، هدف از انجام این مطالعه ارزیابی اثر این ماده بر سطح این فاکتور ها در حالت دیابت است. مواد و روش­ها: در این مطالعه تجربی، موش­های صحرایی نر در گروه­های ۳۲ تایی کنترل، کنترل تحت تیمار، دیابتی و دیابتی تحت تیمار تقسیم شدند. برای القاء دیابت، استرپتوزوسین با دوز ۶۰ mg/kg به صورت داخل صفاقی تزریق شد. هسپرتین با دوز ۱۰ mg/kg برای مدت چهار هفته به­طور روزانه یک هفته پس از شروع کار تجویز شد. سطح سرمی آسپارتات وآلانین آمینوترانسفراز  قبل و در انتهای کار اندازه­گیری شد؛ به­علاوه سطح مالون دی آلدئید در دو بافت قلب و کبد اندازه گیری شد. نتایج: افزایشی معنادار در سطح سرمی آسپارتات و آلانین آمینوترانسفراز در موش­های دیابتی مشاهده شد (p < ۰.۰۵-۰.۰۱) و درمان با هسپرتین تنها سطح سرمی آلانین آمینوترانسفراز را در حد معنادار کم­کرد (p < ۰.۰۵)؛ به­علاوه، حالت دیابت، افزایش سطح مالون دی آلدئید در دو بافت قلب و کبد را سبب شد (p < ۰.۰۱) و درمان با هسپرتین سطح مالون دی آلدئید را در این دو بافت در حدی معنی­دار کاهش داد (p < ۰.۰۵). نتیجه­گیری: درمان با هسپرتین می­تواند سطح سرمی آلانین آمینو ترانسفراز و همچنین استرس اکسیداتیو را کاهش دهد که با سطح بافتی کمتر مالون دی آلدئید در دو بافت قلب و کبد مشخص می­شود.

Keywords:

هسسپرتین , دیابت قندی , آمینوترانسفراز , مالون دی آلدئید