توسعه شهری براساس استفاده از اصول شهرسازی پایدار

اهمیت شهرسازی و توسعه ی پایدار از موضوعات غیرقابل انکار بشری است.مشکلات زیستی برای عامه ی مردم و محققین روشن است اما نکته ی مهم تر این است که مهندسین شهرساز از اصول پایداری آگاهی کافی ندارند. بحث پایداری را هم از دید جسمانی و هم از دید بومی و محلی باید پیگیری کرد و چرا اینکه شهرهای بزرگ دنیا با وجود استفاده بی رویه شان از منابع، مشکلات زیستی به نسبت کمتری به شهرهای در حال توسعه دارند. بنابراین بررسی و پژوهش به توسعه پایداری هم از دیدجهانی و قواعد طراحی آن و هم در ایران و فرهنگ بومی آن ضروری به نظر میرسد. سیمای شهرهای اقصی نقاط جهان تاچندی پیش، قبل از مدرنیزه شدن صنعت و مدرن شدن انسان، هرکدام درون خوددنیایی متفاوت و جذاب داشتند که نه تنها باعث رشد اقتصادی همگام با توسعه گردشگری میشده است بلکه دارای معماری منطبق با اقلیم و فرهنگ و هنر و سنت مخصوص به خود بوده اند. معماری و شهرسازی قبل از آن، محصول خلاقانه ی دست بشربوده که نتیجه محدودیتهای اقلیمی و فرهنگی آن منطقه است. بعد از مدرنیزه شدن صنعت و مدرن شدن انسان با بهره گیری از تکنولوژی برای جبران ضعفهایش و پا سخ به نیازهایش، تخریب طبیعت و محیط زیست را به عنوان منبع تامین نیازها مجاز دانست و آن را راه حلی برای مشکلات معماری میدانست که با این کار طبیعت و شهر در حال از بین رفتن بود. در واقع آنچه که امروز به عنوان توسعه پایدار یاد میشود، بازنگری اصلاح طلبانه ای است نسبت به مدرنیسم و سنت جهت یافتن راهی اساسی. با معماری و شهرسازی پایدار می توان از تخریب محیط زیست و طبیعت جلوگیری کرد و گامی در حل این مشکلات برداشت.

Keywords:

شهر پایدار , شهرسازی , توسعه پایدار , توسعه شهری.