شاخصه های معماری بومی، سنتی و طبیعت گرای اقلیم سرد و کوهستانی

معماران پیشین ناگریز از تکیه بر منابع طبیعی و انرژی های پاک بوده اند که پایان ناپذیرند. این بهره گیری از طبیعت در سطوح مختلف ارتفاعی و از منابع گوناگون بوده است. امروزه جهان با چالشی دوگانه روبه روست کاهش منابع انرژی و افزایش گرمای زمین از طرفی میدانیم که بزرگترین مصرف کننده انرژی ، ساختمان می باشد که به مرحله ساخت و ایجاد شرایط آسایش درفضای داخل تخصیص می یابد. با مقایسه ساختمان های امروزی و ساختمان های بومی در مییابیم که در معماری امروزی هدف تامین شرایط آسایش بدون در نظرگیری شرایط زیست محیطی است، این در حالیست که در معماری بومی تعیین کننده، تکنیک ساختمان سازی ، رسیدن به حداکثر شرایط آسایش با توجه به محدودیت منابع بوده و ما به سادگی نمی توانیم به شیوه این معماری بازگردیم ، چرا که متناسب با فرهنگ و شرایط آب وهوایی زمان خاص خود طراحی شده اند.در کشور ما مناطق اقلیمی متفاوت و شرایط آب و هوایی در فصول سال مختلف می باشد ، معماری سنتی راه حل ها و شیوه هایی منطقی جهت فراهم نمودن شرایط آسایش انسان را ابداع نموده است. یکی از سمبل های معماری پایدار، معماری سنتی ایرانی است که به موضوع های اکولوژیکی و کارایی انرژی، هم به لحاظ پایین بودن قیمت اولیه و هم به لحاظ پایین بودن قیمت جاری و کارکردی بنا، پاسخگو بوده است. مهم ترین نکته در معماری جدید استفاده بیش از حد از انرژی های غیر قابل تجدید (فسیلی) است که علت اصلی آن استفاده از مصالح نامناسب و حمل و نقل آنها و طراحی اشتباه بنا با استفاده از وسائل گرم کننده و خنک کننده با توجه به شرایط اقلیمی است. در این مقاله سعی گردید تا ویژگی های معماری بومی سنتی و طبیعت گرا شهر همدان و اقلیم سرد بررسی شود در همین راستا روش تحقیق در این پژوهش، مطالعه (توصیفی-تحلیلی -کیفی) می باشد. تا بدین طریق به ارتباط معماری گذشتگان و ایده گیری از الگوهای معماری بومی طبیعت گرا این منطقه در جهت استفاده بهینه از انرژی و پایداری و استفاده صحیح نتایج دست یافت.

Keywords:

معماری سنتی , معماری طبیعت گرا , اقلیم سرد و کوهستانی