معماری خانه های درختی، هم نشینی انسان با طبیعت

هدف از این مقاله، بررسی مولفه های موثر بر شکل گیری معماری خانه های درختی است که تجلی بهره گیری از طبیعت در معماری را نشان می دهد. انسان از قدیم الایام همراه با طبیعت بوده و هست و در ساخت سرپناهی برای خود در جهت بهره گیری از طبیعت از هیچ کوششی دریغ نکرده است. خانه های درختی با ایجاد معماری برگرفته از معماری سبز، دارای ساختاری کاملا در دل طبیعت بوده که درخت و شاخه های آن نقش باربری ساختار را بر عهده دارند و بدون اینکه در زندگی عادی درخت خللی وارد نماید، بارهای ناشی از ساختار را به زمین منتقل می دهند و پیام امنیت، آزادی، فرح بخشی و زندگی را در دل طبیعت برای ساکنین آن خانه به همراه می آورد. روش پژوهش در این مقاله مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و میدانی است که با بررسی و تجزیه و تحلیل نمونه های اجراء شده و جزئیات اجرایی آنها در تمامی کشورهای دنیا است. حاصل کار کوششی است در جهت پیدا کردن اصول و معیارهای ساخت این خانه ها، که نتایج ذیل حاصل شد: در تمدن های قوم قبیله ای برخی گروه ها که از هیچگونه شناخت آکادمیک از علم استاتیک و غیره را ندارند، انسانها ذاتا سازه را شناخته و از نعمت خدادادی در ساخت این خانه ها استفاده می نمایند. عمده مواد و مصالح مصرفی در اینگونه از خانه ها به دلیل قرارگیری در دل طبیعت، کاملا طبیعی بوده و ریشه های معماری سبز را تداعی می کند. این نوع ساخت مسکن تداعی کننده معماری پایدار است و هیچگونه دستکاری در طبیعت را ایجاد نمی کند.

Keywords:

معماری , خانه های درختی , پایداری , طبیعت