ارزیابی عدم قطعیت و ریسک حادثه سیل در سایت هسته ای دارخوین

این پژوهش با هدف تعیین استراتژی­ طراحی نیروگاه هسته­ای در مجاورت رودخانه با ارزیابی ریسک سیل به عنوان پیش شرط طراحی و برای سایت اتمی دارخوین در مجاورت رودخانه کارون در استان خوزستان به­عنوان مطالعه موردی انجام شده است. در این پژوهش، پس از نمونه گیری از فضای برازش یافته بر دبی جریان و با فیلتر کردن و حذف دبی های سیلابی که از رودخانه به دشت سیلابی سرریز نمی شوند، از مدل هیدرولیکی دو بعدی HECRAS برای تعیین عمق و سرعت جریان در محدوده سایت نیروگاه استفاده به عمل آمد. تحلیل فراوانی عمق سیل شبیه سازی شده به­وسیله مدل هیدرولیکی نشان داد که توزیع فراوانی عمق جریان و سیلاب مولد آن با یکدیگر متفاوت هستند. طراحی ایمن سایت نیروگاه نیازمند در نظر گرفتن عدم قطعیت عوامل بسیاری است که استفاده از روش­های مرسوم را با مشکل مواجه می سازد. در این تحقیق و برای اولین بار از تکنیک روزنبلات برای ارزیابی عدم قطعیت و در نهایت، تعیین بیشینه سطح آب محتمل برای جانمایی هسته راکتور استفاده به عمل آمد. نتایج نشان می­دهد که برای ایجاد عمق بیشینه محتمل با دوره بازگشت ۱۰۰ سال باید سیل با دوره بازگشت ۱۰۰۰۰ سال در کارون در پایین دست اهواز به وقوع بپیوندد. روش ارائه شده در این پژوهش، می­تواند مبنای تولید استانداردی برای طراحی نیروگاه­های هسته­ای در مجاورت رودخانه­ها و حفاظت در مقابل سیل قرار گیرد. 

Keywords:

دبی سیلابی , رودخانه , ریسک سیل مبنای طراحی , نیروگاه هسته ای , RPEM