ارائه ی مدل نوین برای تحلیل وابستگی دارایی های حیاتی در آسیب پذیری صنایع

امروزه عملکرد دارایی های حیاتی در یک صنعت و یا شهر، به طور چشمگیری، به نظام های شبکه ای وابسته است. اگر یک زیرساخت را متشکل از مجموعه ای از دارایی ها بدانیم، می توانیم بگوییم که حتی اساسی ترین عملکردهای روزمره مستلزم عمل متقابل با گروهی از نظام های دارایی های حیاتی است. این پژوهش به ارائه ی مدلی نوین برای تحلیل وابستگی سیستمی میان شبکه ای از دارایی ها در یک زیرساخت صنعتی می پردازد. معروف ترین مدل مطرح شده در زمینه ی محاسبه ی این وابستگی ها مدل لیونتیف است که دارای نواقصی چون در نظر نگرفتن تاثیر عدم عملکرد بر گره های واسط و انتقال دهنده است. در این تحقیق سعی شده تا، با برطرف کردن معایب مدل مذکور، به ارائه ی مدلی جدید اقدام شود. در این مدل دارایی ها به دو دسته ی منابع و تغذیه شونده ها تقسیم می شوند و اجزا به این طریق بر یکدیگر تاثیر دارند. این مدل برای محاسبه ی اهمیت اجزا بر یکدیگر از چارچوبی ابتکاری، بر پایه ی تحقیق در عملیات، استفاده می کند که در آن اهمیت نسبی هر یک از دارایی ها مشخص می شود تا بدین طریق معیاری برای تصمیم گیری در خصوص نحوه ی اثرگذاری دارایی ها، میزان وابستگی عملکرد هر یک از دارایی ها بر دیگر دارایی ها، همچنین میزان اهمیت هر دارایی در شبکه بر پایه ی مفهوم «مرکزیت»، ایجاد گردد؛ در پایان، مثالی برای تشریح مدل تبیین شده است.

Keywords:

شبکه , دارایی های حیاتی , مرکزیت , وابستگی سیستمی , شرایط اضطراری