منطقه گرایی مدرن با رویکرد منطقه گرایی انتزاعی در قالب نظریه " پاسخگو به اقلیم " کن یینگ

نظریه های مبتنی بر منطقه گرایی و جهانی شدن تاثیرات قابل توجهی بر تغییر معماری و شهرسازی معاصر داشته اند. منطقه گرایی به عنوان رویکردی که تعامل زیادی با بستر فرهنگی بوم دارد سبب ایجاد حس مکان در بنا شده و در مقابل آن رویکرد جهانی اثر معماری را به اثری فرامکانی مبدل می سازد.قبل از مدرنیسم ، طراحی معماری از روابط نزدیک تر با مشخصات مکان و توپوگرافی برخوردار بود. ساختمان ها در سبک های بومی برای نقش خود به عنوان نمایش مکان ساز هویت های اجتماعی ، فرهنگی و ملی مهم تلقی می شدند. از سویی سازگاری مناسب معماری با آب و هوا یکی از ویژگی های اساسی ساختمان بومی است . هنوز هم ، با وجود تغییر واضح نگرش نسبت به طبیعت ، تجزیه و تحلیل دقیق تر اغلب به این نتیجه می رسد که ساختمان های برخاسته به ندرت بر اساس مطالعات گسترده در مورد شرایط زیست محلی و اقلیم است . هدف این مقاله سازگاری محل سکونت با اقلیم با استفاده از فناوری پیشرفته و استفاده در ساختمان های زیست اقلیمی معاصر است و روش تحقیق در این نوشتار برای جمع اوری اطلاعات از روش کتابخانه ای است و به صورت کیفی و توصیفی -تحلیلی به بررسی موضوع و نمونه های موردی پرداخته شده است . در نهایت رسیدن به این مطلب که نشان می دهد ویژگی برجسته معماری زیست اقلیمی ۳ فراتر از طرح ساختمانهای کم انرژی است که از مواد تجدید پذیر ساخته شده و شرایط سیستم های صدور گواهینامه توسعه پایدار را دارد. برای طراحی سبز واقعی بسیار حیاتی تر است که ساختارها را در اکوسیستم به گونه ای اجرا نماییم که آنها به بخشی جدایی ناپذیر از آن تبدیل شوند. بنابراین معماری زیست اقلیمی قابل درک منطقی است ، به خوبی با آب و هوا سازگار است و بنابراین اقتصادی است . این فرصت های بزرگی ایجاد می کند و باید به عنوان راه حل برای کشورهای در حال توسعه (و همچنین برای کل جهان) قابل بهره برداری است .

Keywords:

منطقه گرایی مدرن انتزاعی , پاسخگو به اقلیم , زیست اقلیم , آسمان خراش سبز , کن یینگ