بررسی میزان مهاجرت جمعیت کلانشهر شیراز به شهرکهای جدید تاسیس

شهرهای جدید در مفهوم متداول امروز، پاسخی به تمرکز و تراکم بیش از حد جمعیت و فعالیت در شهرهای بزرگ هستند. به دنبال پیدایش مسائل اقتصادی و اجتماعی و زیست محیطی در کلانشهرها و در نتیجه افت کیفیت زندگی در آنها به دلیل تراکم بیش از حد جمعیت و فعالیت، راهبرد احداث شهرهای جدید با هدفت مرکززدایی از مادرشهرها انتخاب شد. به منظور دستیابی به این هدف، پیش بینی هایی برای این شهرها در دوره ای زمانی معین، عمدتا در زمینه جذب جمعیت و اشتغال، به عمل آمد . اکنون بعد از سپری شدن این دوره ها فرصت مناسبی برای بررسی و ارزیابی عملکرد آنها فراهم شده است. در این مقاله، شهرهای جدید اطراف شیراز (صدرا، گلستان، جوادیه و بهشتی)، که تاکنون مسکونی شده اند، با استفاده از روش»امتیاز استاندارد شده« در مورد جذب جمعیت پیش بینی شده برای آنها در افق زمانی مشخص، ارزیابی ورتبه بندی میشوند. نتایج نشان میدهند در مورد شهر های جدید اطراف کلانشهر شیراز میتوان گفت که تنها شهر جدید بهشتی در مقایسه با سه شهردیگر در دستیابی به هدف جمعیتی پیش بینی شده و آن هم به دلیل قرارگیری در ناحیه اشتغال و دارا بودن امکانات کافی آموزشی، رفاهی، فرهنگی و مانند اینها تا حدود زیادی موفق عمل کرده است. در مقابل، شهر جدید جوادیه در همین زمینه موفقیت بسیار کمتری به دست آورده است و دو شهر گلستان و صدرا نیز از این لحاظ در مرتبه دوم و سوم قراردارند. در بررسی علل این تفاوتها میتوان به تاثیر عواملی چون فراهم بودن زمینه اشتغال، فعالیت تعاونی های مسکن،دارا بودن امکانات آموزشی، بهداشتی، تفریحی و سایر موارد اشاره کرد. به طور کلی می توان گفت که جمعیت پذیری شهرهای جدید با زمینه های اشتغال، مسکن مناسب، امکانات رفاهی، آموزشی، بهداشتی و خدماتی همبستگی نزدیکی دارند.

Keywords:

شهر و شهر نشینی , جذب جمعیت , شهرکهای جدید تاسیس , شهر شیراز.