شناسایی مفهوم نور در معماری مساجد دوره صفویه

بهره گیری از نور از دیرباز جایگاه والایی در معماری داشته است. گواینکه اندیشمندان بزرگ این علم، هنرمندانه نور را به عنوان یکی از اضلاع اساسی آن برشمرده و گرامی داشته اند. از دیگر سو مساجد در فرهنگ آیینی ما ایرانیان نماد پاکی و مکانی برای تامل در ذات پروردگار بوده است و بنابراین رویکرد پویاترین و عمیق ترین معماری در این مرز و بوم در پیرامون این فضا رشد یافته است. در این پژوهش ضمن مروری بر جایگاه نور در معماری به طور کلی و معماری اسلامی ایران به طور خاص، چگونگی رویکرد معماران عصر صفوی - به مثابه روزگاری شاخص در معماری مساجد- به عنصر نور با مطالعه یکی از ماندگارترین این آثار یعنی مساجد سبک اصفهان مورد مطالعه قرار گرفته است. استفاده آگاهانه از نور و حضور زنده آن همانند جزیی که سایر عناصر معمارانه در پیرامون آن شکل گرفته است؛ در این بنا به وضوح رخ می نماید. این مقاله از نوع کتابخانه ای و به روش گرد آوری اطلاعات انجام پذیرفته است و در نهایت، به بررسی ویژگیهای نوردر معماری مسجد به طور اخص دوران صفویه می پردازد.

Keywords:

نور , حکمت , مسجد , دوران صفویه