تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی به روش وامانده ساز

یکی از رایج ترین شرایط به چالش ک شیدن د ستگاه فیزیولوژیک انسان، ورزش ا ست. حداکثر اکسیژن مصرفی به نظر اکثر دانشمندان و صاحب نظران رشته ی ورزش بهترین شاخص ظرفیت استقامت قلبی-عروقی می باشد. حداکثر اکسیژن مصرفی از حاصل ضرب برون ده قلب و مقدار تفاوت بین اکسیژن خون شریانی و وریدی به دست می آید. فعالیت هایی مانند راهپیمایی ، دویدن ، شناکردن ، کوه پیمایی ، دوچرخه سواری، طناب زدن ، دوچرخه ثابت (ارگومتر) ، نوارگردان (تردمیل) و... که بتوان در زمان طولانی با شدت مناسب آن را ادامه داد تا به تقویت استقامت قلبی تنفسی منجر شود.اجرای چنین کاری به توانایی حمل اکسیژن جهت کار عضلات و توانایی این عضلات برای انقباض و ا ستفاده از اک سیژن ب ستگی دارد. باتوجه به تحقیقات انجام شده و اهمیت فاکتورهای تعیین کننده در عملکرد ورزشی هدف ازپژوهش حاضر تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی به روش وامانده ساز در افراد ورزشکارمیباشد.مواد و روش: این پژوهش از نوع مطالعه های مروری بود. بر این اساس ، با استفاده از یک استراتژی جستجوی سیستماتیک در پایگاه های اطلاعاتی پابمد(Pubmed )، ساینس دایرکت Direct Science و اسکوپوس ، مقالات مورد نظر استخراج شدند. همچنین در این جستجو از کلمات کلیدی حداکثر اکسیژن مصرفی، max vo۲ ،توان هوازی،روش وامانده ساز،دستگاه تنفسی استفاده شد و کلیه مقالاتی که بین سال های ۲۰۱۰ ت ا ۲۰۲۱به چاپ رسیده بودند، استخراج گردید.نتیجه گیری: از مطالعه مقالات چنین ا ستنباط می شود که تمرین هوازی میتواند ا ستقامت راه رفتن را افزایش و شاخص هزینه فیزیولوژیکی را بهبود و حداکثر اکسیژن مصرفی را افزایش دهد.نتایج: همچنین نتایج نشان داد که حداکثراکسیژن مصرفی در فعالیت های وامانده ساز هوازی و بی هوازی افزایش معناداری داشت .( ۳ ۰.۰۵)

Keywords:

حداکثر اکسیژن مصرفی , vo۲ max , توان هوازی , روش وامانده ساز , دستگاه تنفسی