تبیین الگوهای معماری پایدار در بناهای مسکونی بافت تاریخی تبریز (نمونه موردی: خانه قدکی تبریز)

موضوع توسعه پایدار چند دهه ایست که در علوم و حرفه های مختلف از جمله معماری و شهرسازی مطرح شده و ریشه آن دربحرانهای زیست محیطی و نیز مصرف بی رویه انرژی های فسیلی در جهان میباشد. موضوعاتی چون گرمایش عمومی کره زمین، رشد فزاینده گازهای گلخانه ای در جو زمین که خود عامل گرمایش جهانی است، آلودگی آب و هوا و خاک همه و همه به تشدید فعالیت های جدی علیه تخریب روزافزون محیط زیست و استفاده بی رویه از انرژی های محدود فسیلی منجر شده است. یکی از مهم ترین عوامل آلوده کننده محیط زیست در جهان و بخصوص در کشور ما ایران مصرف انرژیهای فسیلی در فضاهای مسکونی برای تامین گرمای فضای خانه است. معماری سنتی ایران در بخش مسکونی دارای ویژگیهای منحصر به فردی است که ضمن توجه به مسائل زیبا شناختی و حفظ محیط زیست پاسخگوی نیاز های اقلیمی هر منطقه نیز بوده است. پژوهش حاضر به بررسی رویکردهای اقلیمی بناهای مسکونی در بافت سنتی شهر تبریز میپردازد. تحقیق حاضر با تکیه بر روش های پیمایشی و توصیفی- تحلیلی انجام شده و هدف از آن بیان الگوهای طراحی مسکن همساز با اقلیم سرد و کوهستانی شهر تبریز است. این مقاله نشان می دهد که فنون و قواعد به کار رفته در معماری سنتی ایران و مخصوصا در خانه قدکی تبریز، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را در خود به وضوح دارد

Keywords:

پایداری , اقلیم , معماری سنتی , مسکن , خانه قدکی , تبریز , اقلیم سرد وکوهستانی , بافت متراکم , درونگرایی