اثربخشی برنامه آموزش مسئولیت پذیری به شیوه گلاسر بر کاهش پرخاشگری و بهبود سازگاری نوجوانان

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مسئولیت پذیری به شیوه گلاسر بر کاهش پرخاشگری و افزایش سازگاری اجتماعی نوجوانان صورت گرفت. روش پژوهش شبه آزمایشی و در قالب پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم در شهر قاین در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰می باشد. به منظور انتخاب نمونه از روش نمونه گیری هدفمند استفاده شد. بدین ترتیب از بین کسانی که داوطلب بودند(۵۷) و معیارهای ورود به پژوهش را داشتند(۳۹نفر) به صورت تصادفی ۳۰ نفر انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گواه (۱۵ نفر) جایگزین شدند. معیارهای ورود به پژوهش عبارت بود داوطلب بودن و کسب نمره پایین (دو انحراف معیار کمتر از میانگین) در پرسشنامه سازگاری اجتماعی. آموزش مسئولیت ذیری به شیوه گلاسر به تعداد ۶ جلسه(هرجلسه ۶۰ دقیقه) در شش هفته روی گروه آزمایش اجرا شد، در حالیکه گروه گواه هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. ابزار پژوهش عبارت بود از پرسشنامه پرخاشگری باس و پری و پرسشنامه سازگاری فردی و اجتماعی که اعضای هر دو گروه در مرحله پیش آزمون و پس آزمون، آن را تکمیل کردند .نتایج بدست آمده از تحلیل کواریانس نشان داد، آموزش مسئولیت پذیری به شیوه گلاسر به طور معناداری پرخاشگری نوجوانان را کاهش داده و سازگاری اجتماعی آنها را افزایش داده بود. نتایج حاصل از این پژوهش می تواند راهگشای مشاوران و درمانگران در کمک به نوجوانان باشد.

Keywords:

آموزش مسئولیت پذیری به شیوه گلاسر , پرخاشگری , سازگاری نوجوانان