برنامه ریزی پایدار شهرها براساس معماری سبزدر راستای مدیریت محیط زیست

شهر محصول روابط و مناسبات پیچیده اقتصادی و اجتماعی است و ناهمگونی های فضایی آن بازتاب فرایندهای درهم بافته فرهنگی اجتماعی و سیاسی اقتصادی در طی تاریخ در بستر طبیعت بوده است. آغاز جنبش معماری سبز به شکل امروزی آن به دهه ۱۶۹۱ اروپا و اطلاع رسانیهای عمومی در آن زمان باز می گردد. هدف از ایجاد ساختمانهای سبز به بهبود یافتن آب و هوا و جلوگیری از اثرات منفی ساخت و ساز بر محیط زیست کمک میکند. از مشکلات مهم زیست محیطی میتوان به آلودگی، تخریب لایه اوزون، کمبود آب، نابودی منابع طبیعی، جنگل زدایی، انحطاط خاک، ضایعات، انقراضگونه های گیاهی و جانوری ورشد جمعیت نام برد. یکی از بحران هایی که زمین با آن مواجه شده است مسئله گرم شدن کره زمین است. تعاملی که معماری بومی با معماری سبز دارد تعاملی عمیق و کهن است بطوریکه از زمانی که انسانها، سکونتگاه های اولیه را بر اساس مولفه های طبیعی همچون جهت وزش باد و یا جهت تابش نور خورشید به منظور بهره گیری هرچه بیشتر از انرژی های طبیعی می ساختند، مورد توجه بوده است. در سالهای اخیر، مفهوم پایداری به علاقه مشترک رشته های بی شماری تبدیل شده است. دلیل این محبوبیت انجام توسعه پایدار است. مفهوم معماری سبز، که به عنوان ” معماری پایدار ” یا ساختمان سبز" نیز شناخته می شود، نظریه، علم و سبک ساختمانهایی است که طبق اصول سازگار با محیط زیست طراحی و ساخته شده اند. معماری سبز سعی در به حداقل رساندن تعداد منابع مصرف شده در ساخت و ساز، استفاده و بهره برداری از ساختمان و همچنین کاهش آسیب های وارد شده به محیط زیست از طریق انتشار، آلودگی و هدر رفتن اجزای آن دارد.

Keywords:

برنامه ریزی , پایدار شهرها , معماری سبز , مدیریت محیط زیست