بررسی موانع برقراری ارتباط موثر پرستار - بیمار در بیمارستان های آموزشی شهر اهواز

مقدمه: برقراری ارتباط موثر با بیماران ویژگی اساسی مراقبت های پرستاری است. با این حال اغلب پژوهش ها، ارتباط پرستاران با بیماران را ضعیف توصیف کرده اند. شناخت موانع ارتباط موثر پرستار- بیمار از دید هر دو طرف این امکان را فراهم می کند که مسیر اقدامات برای برطرف کردن موانع را روشن نماید. هدف از این پژوهش تعیین موانع برقراری ارتباط موثر پرستار – بیمار از دیدگاه پرستاران و بیماران و مقایسه آن ها می باشد. روش: این پژوهش یک مطالعه توصیفی- تحلیلی است که در زمستان سال ۱۳۸۷ در سه مرکز آموزشی درمانی شهر اهواز صورت گرفته است. نمونه های مطالعه شامل ۸۰ پرستار و ۸۰ بیمار بستری که به روش در دسترس انتخاب شدند داده ها از طریق تکمیل پرسشنامه ۳۰ سوالی برای پرستاران و ۱۵ سوالی برای بیماران بر مبنای مقیاس ۵ گزینه ای لیکرت که با سوالات پرستاران مشترک و برای بیماران قابل درک بود گردآوری شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که پرستاران زیاد بودن حجم کار پرستاری (۵/۷۷%)، سختی کار پرستاری (۷۵/۷۳%)، کمبود امکانات رفاهی برای پرستاران (۵/۶۷%)، خستگی جسمی و روحی (۲۵/۶۶%) و قدردانی نکردن از پرستاران (۵/۶۲%) را به ترتیب به عنوان موانع عمده ارتباط موثر با بیماران شناسایی کرده اند. بیماران هم به ترتیب آشنا نبودن پرستاربه زبان محلی(۲۵/۸۶%)، زیاد بودن حجم کاری پرستاری (۵۸%)، تفاوت سن بیمار و پرستار (۵/۷۲%)، خلق تند پرستاران (۲۵/۵۶%)، تفاوت جنس بیمار و پرستار (۵/۴۲%) را به عنوان موانع مهم ارتباط پرستار- بیمار ذکر کرده اند. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که توافق نظرها و اختلافاتی بین دیدگاه های بیماران و پرستاران در اولویت بندی موانع وجود دارد. بنابراین مدیران بخش درمان بایستی تلاش خود را برای حذف یا تعدیل مهم ترین عوامل اعلام شده از سوی دو گروه و بویژه موارد مشترک متمرکز نمایند.

Keywords:

Barriers , Nurse-patient communication , Effective communication , موانع , ارتباط پرستار- بیمار , ارتباط موثر