اثربخشی بازی درمانی دلبستگی محور برخودکارآمدی والدینی مادران، تنظیم هیجانی و سازگاری اجتماعی کودکان دارای اضطراب جدایی: مطالعه موردی

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی بازی دلبستگی محور بر خودکارآمدی والدینی مادران، تنظیم هیجانی، سازگاری اجتماعی و اضطراب کودکان دارای اضطراب جدایی است. روش اجرا:  پژوهش حاضر شبه آزمایشی از نوع تک آزمودنی خط پایه منفرد A.B بود. جامعه آماری شامل مادران و کودکان دارای اضطراب جدایی است که در مدت ۴ ماه در سال ۱۳۹۹ به مرکز مشاوره و روان­شناسی پردیس شهر اصفهان مراجعه کردند. از این جامعه تعداد ۳ کودک ۵/۳ تا ۶ سال دارای اضطراب جدایی به صورت نمونه ­گیری دردسترس انتخاب شدند.کودکان همراه با مادرانشان در بازی درمانی دلبستگی محور به مدت ۸ جلسه و هرجلسه ۴۵ دقیقه به صورت انفرادی شرکت کردند. جهت ارزیابی اثربخشی­ بسته از پرسشنامه خودکارآمدی والدینی (دومکا، ۱۹۹۶)، چک­ لیست تنظیم­ هیجانی (شیلدز و سیتچی، ۱۹۹۸)، پرسشنامه مهارت اجتماعی (ماتسون، ۱۹۸۳) و پرسشنامه اضطراب کودکان پیش­دبستانی (اسپنس، ۲۰۰۱) استفاده شد. نتایج با استفاده از رسم نمودار و درصد بهبودی اندازه اثر نشان داده­ شد. یافته ­ها: نتایج تحلیل داده­ها نشان داد که در مرحله پس آزمون و پیگیری، اضطراب کودکان کاهش و خودکارآمدی والدینی مادران، تنظیم هیجانی و سازگاری اجتماعی کودکان  افزایش معناداری داشته­است. نتیجه ­گیری: می­توان نتیجه گرفت که حضور مولفه­های دلبستگی در مداخله بازی درمانی دلبستگی محور موجب بهبود عملکرد رابطه مادر و کودک و کاهش اضطراب کودکان اضطراب جدایی می ­شود، و راهبردهای کارآمدی را برای درمان مشکلات رفتاری و اضطراب جدایی کودکان دارای مشکلات دلبستگی در اختیار والدین و مراکز روان­­ درمانی کودکان قرار می­دهد.

اثربخشی بازی درمانی دلبستگی محور برخودکارآمدی والدینی مادران، تنظیم هیجانی و سازگاری اجتماعی کودکان دارای اضطراب جدایی: مطالعه موردی Keywords:

اضطراب جدایی , بازی درمانی دلبستگی محور , تنظیم هیجانی , خودکارآمدی والدینی , سازگاری اجتماعی