تحلیلی بر جایگاه برنامهریزی کاربریزمین در طرح جامع شهرهای بزرگ، متوسط و کوچک

اکثر کشورهای درحال توسعه، در حال تجربە رشد سریع نواحی شهری، ناهماهنگی کاربریزمین و توسعە ناکافیزیرساختهای شهری هستند. طرحهای توسعه شهری، محور و مبنای فعالیتهای عمرانی شهری را تشکیل میدهند. با وجوداین، توسعه شهرها در موارد بسیاری برخلاف پیشبینی ها و پیشنهادهای طرحهای توسعه مصوب رخ داده است. دلایلگوناگونی برای ناکامی طرحهای جامع بر شمرده اند، از جمله اینکه در این طرحها به تاثیر عوامل اقتصادی، اجتماعی درتوسعه فیزیکی شهر بی توجهی شده است. این طرحها تاثیر سکونتگاه های پیرامونی شهر یا همان حوزه نفوذ را نادیده گرفته اند.در این طرحها از ابعاد گوناگون توسعه شهری یا جنبه های مختلف شهر غفلت شده است و یا اینکه طرحهای جامع اساسا آنقدر ایستا و جامع بوده اند که نتوانستهاند توسعه پویای شهرها را هدایت کنند. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و بررسی تطبیقی سه طرح جامع شهرهای بزرگ، متوسط و کوچک سعی در بررسی جایگاه کاربری زمین در طرحهایجامع شهری دارد. نتایج نشان میدهد به دلیل ساختار غیرمنعطف و یکسان تهیه طرحها در ایران تفاوت چندانی میانطرحهای جامع قابل مشاهده نیست و تفاوتهای حاصل از تهیه طرحها به دلیل اختلافات جمعیتی و همچنین میزان اهمیتو توجه به شهر است که در کیفیت تدوین طرح تاثیر بسزایی دارد.

Keywords:

برنامه ریزی , کاربری زمین , طرح جامع شهری , تبریز , کاشان , قیر