روشهای طراحی نسبتهای اختلاط در بتن خود تراکم

با وجود آنکه از اواخر دهه ۱۹۸۰ زمان معرفی بتن خود تراکم مدت قابل توجهای میگذرد، اما تاکنون طراحی مخلوط به صورت استاندارد ارائه نشده است. توصیههای ارائه شده فقط محدوده نسبت مواد را مشخص میکنند در حد راهنما یی است و روشی که قابل قبول در سطح جهانی باشد، ابداع نگردیده است. بنابراین طراحی مخلوط بیشتر بر مبنا ی آزمون و خطا استوار است. مخلوط های بتن خود تراکم حاوی فوق روان کننده قوی است و از مواد افزودنی اصلاح کننده ویسکوزیته و ی ا مقدار زیاد مواد پودری جهت حفظ ویسکوزیته استفاده می شود. فوق روان کننده برای تولید مخلوط بتن با قاب لی ت جار ی شدن (تنش جاری در حد کم) ضروری است، در حالی که مواد پودری یا مواد ویسکوزیته برای تأ مین پای داری (ویسکوز یته کافی) و کاهش جداشدگی و آب انداختن، نیاز است. همچنین مقدار سنگدانه درشت در بتن خود تراکم نسبت به بتن معمولی، کمتر است تا خطر مسدود شدن بتن از میان آرماتور، کاهش یابد. این الزامات سبب می شوند که طراح ی مخلوط بتن خود تراکم به سادگی صورت نگیرد. در این مقاله، راهنمایی ها و روش های متداول طراحی مخلوط بتن خود تراکم مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته اند. تحقیقات نشان می دهد که روش طراحی مخلوط براساس تئوری حداقل ضخامت خمیر سیمان می تواند مبنای مناسبی برای طراحی باشد.

Keywords:

بتن خودتراکم , روش های طراحی , تئوری حداقل ضخامت خمیر سیمان