ارزیابی تنوع ژنتیکی درجمعیت های مختلف بلوط ایرانی در استان کرمانشاه با استفاده از نشانگرهای DNA

جنگل ها یکی از مهمترین اکوسیستم های طبیعی بر روی زمین محسوب می شوند که نقش بسزایی در بفای تمام گونه های گیاهی و جانوری و حیات انسان دارا هستند . ژنتیک یکی از عوامل مهم تهدید کننده محیط زیست در سراسر جهان به شمار می رود و درختان بلوط یکی از ارزشمندترین گونه های جنگل می باشند که متاسفانه با خطر انقراض مواجه هستند .  در این پژوهش تنوع ژنتیکی در ۱۵ جمعیت بلوط ایرانی جمع آوری شده از جنگل های منطقه زاگرس در غرب ایران با نشاسته استفاده از نشانگرهای DNA مورد بررسی قرار گرفت . ۱۴ پرایمر sCoT مورد استفاده در مجموع ۱۰۶ قطعه چند شکل ایجاد نمودند تعداد باندها در هر آغازگر از ۵ باند مربوط به آغازگر SC-۷ تا ۱۰ باند در آغازگرهای SC-۱ , SC-۲۴ متغیر بود. باتوجه به برآورد فواصل ژنتیکی بر اساس ضریب جاکارد بیشترین و کمترین میزان تشابه ژنتیکی به ترتیب ۰/۷۷ و ۰/۴۶۰  تعیین شد. دندرو گرام حاصل از تجزیه خوشه ای به روش  UPGMA جمعیت های مورد بررسی را در سه گروه اصلی دسته بندی کرد و تجزیه به مختصات اصلی ( PCoA ) نیز نتایج تجزیه خوشه ای را تایید نمود.  نتایج حاصل از این تحقیق وجود تنوع ژنتیکی نه چندان بالایی را در جمعیتهای بلوط ایرانی در جنگل های منطقه کرمانشاه نشان داد که این نتایج می تواند از نقطه نظر برنامه های حفاظت ژرم پلاس و جلوگیری از فرسایش ژنتیکی این گونه ارزشمند مورد توجه باشد.  نتایج حاصل همچنین بیانگر کارایی بالای نشانگر SCoT در ارزیابی تنوع ژنتیکی در این گونه گیاهی بود .

Keywords:

فرسایش ژنتیکی , حفاظت , بلوط ایرانی , تنوع ژنتیکی