شناخت ویژگی های معماری بومی مازندران در مجموعه های مسکونی- گردشگری

معماری بومی در ذات خود با فقدان نظریه همراه است. هیچ فرد قبیله ای یا روستایی در قرون پیشین برای ساخت خانه، نه تنها به نظریات و اصول مدرن، بلکه حتی به یک طرح اولیه پیش از ساختن نیز رجوع نمی کرده است. به این ترتیب معماری بومی نوعی معماری اجتماعی با اصول نهفته در ناخودآگاه فرهنگی جامعه است و به همین دلیل نیز در سیر تکاملی معماری، تا پیش از دوران جدایی مفهومی تئوری از کار عملی، معماری بومی یک "مرحله اولیه" تاریخی برای رسیدن به پله های بعدی معماری بوده است که پس از گذشتن از آن، دیگر به صراحت مورد ارجاع نبوده است؛ یعنی معماری سنتی (به عنوان مرحله تاریخی پس از معماری بومی) با ارجاع به آن ساخته نمی شده است، بلکه اصول تجربی معماری بومی را به عنوان ودیعه ای بصورت ناخودآگاه در خود حمل می کرده است. در حوزه معماری این امر به شکلی تناقض آمیز دیده می شود؛ یعنی این رویکرد "نوگرایانه" با ارجاع به کهنه ترین میراث بشری، پی ریخته می شود و معماری بومی، نخستین بار، نه در شکل عینی و صورت واقع خود، بلکه به عنوان یک مبدا برای تئوری سازی، مورد توجه نظریه پردازان حوزه معماری واقع می شود. به این منظور پژوهش حاضر با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و برداشت های میدانی و به روش تحلیلی توصیفی به ارائه استراتژی و راهبرد گردشگری پرداخته است. این پژوهش در نهایت با ارائه طراحی مجموعه مسکونی گردشگری با رویکرد معماری بومی به جهت ارتقا کیفیت آنها و آشنا ساختنگردشگران با رویه زندگی بومیان به جهت تداوم فرهنگ غنی و همچنین پرکردن اوقات فراغت گردشگران می پردازد

Keywords:

معماری بومی , گردشگری , معماری مدرن , مجموعه مسکونی گردشگری