مقایسه فعالیت الکترومایوگرافی عضلات کمربند شانه در حرکت push-up روی سطوح پایدار و ناپایدار

چکیده زمینه وهدف: یکی از راه­های افزایش شدت تمرینی در تمرینات مقاومتی استفاده از بی­ثباتی و سطوح ناپایدار است. Push-up یک تمرین رایج در برنامه های ورزشی در جهت افزایش قدرت و استقامت عضلات کمربند شانه می باشد. هدف از تحقیق حاضر بررسی میزان فعالیت الکترومایوگرافی عضلات درگیر در انواع حرکات push-up روی سطح ثابت، TRX و سوییس بال می­باشد. روش شناسی: این تحقیق به صورت علی مقایسه­ای روی ۱۰ نفر از مردان ورزشکار (میانگین وزن ۴۶/۴ ± ۱۴/۷۵ کیلوگرم  و میانگین قد ۲۴/۵ ± ۷۹/۱۷۴سانتی متر) در دامنه سنی ۲۸- ۲۴ که با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند، انجام شد. افراد به صورت تصادفی هر ۶ حرکت  push-upروی سطوح ثابت، TRX و سوییس­بال در دو حالت دست و پا روی سطوح را سه بار تکرار کردند و فعالیت الکترومایوگرافی عضلات سینه­ای بزرگ، سه سر بازویی، دلتویید قدامی و سراتوس قدامی ثبت شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده و مقایسه بین گروهی ۶ حرکت مختلف push-up در هر یک از عضلات منتخب از آزمون اندازه­گیری مکرر استفاده شد. یافته ها: فعالیت الکترومایوگرافی عضله سینه­ای بزرگ و دلتویید قدامی در حرکات push-up روی TRX و سوییس­بال به طور معناداری بیش از انجام حرکت روی سطح ثابت بود (۰۵/۰≥p)، فعالیت الکترومایوگرافی عضله سه سر بازویی و دندانه­ای قدامی به ترتیب در حرکاتی که دست و پا روی سطح نایایدار بود به طور معناداری بیشتر از سایر حرکات بود (۰۵/۰≥P). نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر حاکی از این است که استفاده از سطوح ناپایدار در تمرینات باعث افزایش شدت تمرینی خواهد شد. بیشترین چالش برای عضلات سینه­ای بزرگ و دلتویید قدامی را در حرکت push-up با حالت دست­ها روی سوییس­بال و برای عضله سه سر بازویی در وضعیت دست­ها روی سطوح ناپایدار و برای عضله دندانه­ای قدامی در وضعیت پاها روی سطوح ناپایدار پیشنهاد می­شود.

Keywords:

پوش آپ , تی آر ایکس , سوییس بال , عضلات کمربند شانه , فعالیت الکترومایوگرافی