اثربخشی زوج درمانی شناختی رفتاری بر کاهش دلزدگی زناشویی زوجین

زمینه و هدف: خانواده مهم ترین نهاد در هر جامعه ای است و اگر بتواند کارکردهایش را به شکل مثبت انجام دهد، جامعه ای توسعه یافته خواهیم داشت. اما اگر خانواده دچار تعارض شود، کارکردهای آن نیز دچار اختلال خواهد شد. با توجه به اهمیت موضوع پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی زوج درمانی شناختی رفتاری بر کاهش دلزدگی زناشویی زوجین پرداخته است. روش پژوهش: پژوهش حاضر آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه آزمایش و گواه است. جامعه آماری پژوهش شامل زوجین شهر نورآباد بودند.به روش تصادفی ساه نمونه ای به حجم ۶۴ نفر انتخاب شد و در دو گروه ازمایش و گواه قرار داده شدند. ابتدا از دو گروه پیش آزمون گرفته شد و پس از اجرای پروتکل، از دو گروه پس آزمون به عمل آمد. داده های به دست آمده توسط فرمول های میانگین، انحراف استاندارد و در سطح استنباطی توسط فرمول کورایانس و با استفاده از نرم افزار آماری spss۲۰ مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: تحلیل داده ها نشان داد که بین عملکرد دو گروه ازمایش و کنترل پس از آموزش مهارت های شناختی رفتاری بر دلزدگی زناشویی توسط معنادار آماری وجود دارد. P<۰/۰۰۱ و زوج درمانی گروهی شناختی رفتاری موجب کاهش دلزدگی زناشویی و مولفه های آن شده است و میزان این تاثیر بر دلزگی زناشویی ۶۶% بر خستگی جسمی ۵۱% بر از پا افتادگی عاطفی ۴۷% و پر از پا افتادگی روانی ۵۸% بود. نتیجه گیری: در مجموع، یافته های تحقیق حاضر حمایتی تجربی برای رویکرد درمانی شناختی رفتاری در جهت کاهش دلزدگی زناشویی زوجین فراهم می کند و آگاهی درمانگران حوزه خانواده و زناشویی از این رویکردها می تواند کمک کننده باشد. با توجه به یافته های پژوهش به کارشناسان و مشاوران در زمینه خانواده و خانواده درمانی پیشنهاد می گردد که پیش از ازدواج ودر هنگام تنش بین زوجین، آموزش مهارت های شناختی و رفتاری را به شکل ویژه در نظر بگیرند.

Keywords:

درمان شناختی رفتاری , دلزدگی زناشویی , ماندگاری زناشویی